Bestsellerowa autorka Ann Aguirre była klownem, urzędniczką, aktorką i opiekunką porzuconych kotów. Jak widać jest to osoba o wielu zainteresowaniach. Zasłynęła powieściami science fiction i romansami, zdobyła również nagrodę PEARL dla najlepszej nowej autorki. „Enklawa” została nominowana do Nagrody Najlepszej Powieści dla Młodzieży 2011.

Zamknijcie oczy i się odprężcie. Kiedy odgrodzicie się już od otaczającego was hałasu i świata, wyobraźcie sobie podziemie. Zimne, ciemne, a przede wszystkim niebezpieczne. Trudno jest dostrzec cokolwiek, a przecież w każdym zakamarku może czaić się zło. Może Cię śledzić, wzywać swoich pobratymców, a w końcu bez największego trudu zabić. Czy dałoby się tak żyć? Pomimo wielu wątpliwości, pewnej grupie ludzi się to udało.

Karo mieszka w jednej z enklaw. Poznajemy ją, kiedy czeka na rytuał, dzięki któremu dostanie imię. Właśnie skończyła piętnaście lat, co niewielu się udaje. Najstarszy człowiek, należący do Starszyzny, czyli grupy rządzących, ma dwadzieścia pięć lat i nie trzyma się najlepiej. Kiedy bohaterka w końcu dostaje imię, otrzymuje status społeczny. Każdy członek podziemi musi wybrać sobie swoją specjalność. Za większość decyduje Starszyzna. Są trzy grupy: Łowcy, Robotnicy oraz Reproduktorzy. Pierwsi dbają o wszystkich mieszkańców enklawy. Są odpowiedzialni za zdobycie pożywienia oraz zabijanie Dzikich, czyli potworów, które są najniebezpieczniejsze w tunelach. Reproduktorzy zajmują się przedłużeniem ich rodu, czyli mają trochę roboty, ponieważ wiele noworodków umiera. Do Robotników należy cała reszta, w tym tworzenie rzeczy. Jeśli jednak nie nadajesz się do żadnej grupy – giniesz. Karo, kiedy dostała imię i została uznana za "dorosłą", może zacząć wypełniać swoje obowiązki. Od dziecka uczyła się na Łowcę, i oto nim zostaję. Jej partnerem jest Cień. To bardzo tajemniczy chłopak, który nie od początku należał do ich społeczeństwa. Podczas wykonywania zadania odkrywają bardzo ważną i niebezpieczną rzecz. Otóż Dzicy, którzy byli do tej pory zwykłymi potworami, którymi kierował głód, zaczęli ewoluować. Są teraz bardziej zgrani, nie działają pod wpływem impulsu, zmądrzeli. Jednak za taką informację Karo i Cień zostają wygnani. Muszą radzić sobie sami, a jedynym sposobem na przetrwanie jest udanie się na powierzchnie, gdzie według Starszych nic nie istnieje..

O książce słyszałam już bardzo dawno. Starałam się nie czytać zbyt wielu recenzji, aby nie przeczytać całkowitego streszczenia. Wiele z nich nie były zbyt pochlebne. Jednak ja staram się nie kierować opinią innych i zaryzykowałam. I bardzo się cieszę, bo moja intuicja mnie nie zawiodła i książka bardzo przypadła mi do gustu!

Narracja jest pierwszoosobowa – wszystko widzimy z perspektywy Karo. Jest ona tak zmanipulowana przez Starszyznę, że słucha ich we wszystkim tak jak i reszta enklawy. Nie dopuszcza do siebie myśli, że mogą się w czymś mylić i ufa im bezgranicznie. Nie interesuje ją, co się działo kiedyś, jak jest obecnie na powierzchni, w jaki sposób powstały wszystkie tunele, ich miasto, a przede wszystkim kim są potwory, z którymi musi walczyć. Wypełnia swoje obowiązki, i to jej na razie wystarcza. Pokazuje nam to, że wszyscy mieszkańcy tej "osady" są po prostu zaślepieni. Starszyzna robi z nimi, co chcę i pokazuje, co może się stać przez nieposłuszeństwo.

Język powieści jest prosty – bardzo zrozumiały. Wszystko zostało jasno przedstawione, aby każdy mógł sobie to wyobrazić. Autorka ma naprawdę wspaniały styl, dzięki czemu ani na trochę nie odstępowałam „Enklawy” na krok.

Fabuła nie była ani trochę przewidywalna. Trzymała ciągle w napięciu. Z bijącym sercem śledziłam losy bohaterów i dopingowałam ich, aby wszystko się udało. Zmagali się z niebezpieczeństwem i próbowali przetrwać w nieznanym świecie, a ja towarzyszyłam im całą drogę, przeżywając ich strach, ból, czy radość z niewielkich rzeczy. Pomimo tego, że pojawia się tam wiele znanych i niekiedy banalnych motywów, książka naprawdę należy do tych niezwykłych powieści, które ciągle krążą Ci po głowie i zmuszają do przemyśleń.

Pojawia się tam wątek miłosny, ale nie taki jak najczęściej. Rodzące się uczucie jest bardzo delikatne i niejasne. Bohaterowie sami jeszcze nie wiedzą, co dokładnie czują. Jest tam bardzo niewiele opisu tego typu uczuć, nie ma wyznań i nacisków i dlatego tak mi się to podobało. Cieszę się, że „Enklawa” nie przemieniła się w słabe romansidło.

Zakończenie nie zaskoczyło mnie zbytnio, ale w tym wypadku nic w tym złego. Kiedy skończyłam ostatnią kartkę, zrobiło mi się pusto na sercu. Zmartwiłam się, że przygoda z „Enklawą” dobiegła tak szybko końca. Kiedy weszłam na różnorakie fora i blogi, przeżyłam wielki szok. Dowiedziałam się, że ma być kontynuacja! Naprawdę mnie to zaskoczyło, ale w pozytywny sposób. Bardzo ciekawi mnie, co też autorka wymyśli w następnej części i mam nadzieję, że będzie to tak samo dobre jak „Enklawa”.

Bestsellerowa autorka Ann Aguirre była klownem, urzędniczką, aktorką i opiekunką porzuconych kotów. Jak widać jest to osoba o wielu zainteresowaniach. Zasłynęła powieściami science fiction i romansami, zdobyła również nagrodę PEARL dla najlepszej nowej autorki. „Enklawa” została nominowana do Nagrody Najlepszej Powieści dla Młodzieży 2011.

Zamknijcie oczy i się odprężcie....