Adam Makowicz ujawnia swoją burzliwą biografię w rozmowie-rzece, jaką przeprowadził z nim jego menedżer Marek Strasz.
Ta niesamowicie motywująca książka udowadnia, że jeśli się czegoś bardzo chce, to można pokonać nawet największe przeszkody. Adam Makowicz komentuje to w następujący sposób: „Ja zawsze wiedziałem, czego chcę. Zawsze walczyłem ze wszystkimi dookoła, którzy uważali, że są ważniejsze rzeczy do zrobienia. Uważałem, że najważniejsza rzecz jest jedna, czyli muzyka i praca nad tą muzyką. I wszystko temu podporządkowywałem”.
Makowicz został pianistą jazzowym na przekór rodzicom, nauczycielom i tym, dla których jazz był niechcianą muzyką wykonywaną przez ludzi marginesu, wręcz kakofonią, która może powodować zmanierowanie a nawet negatywne skutki psychiczne. Nie zraził się faktem, że nikt wtedy nie uczył jazzu, a on sam nie miał profesjonalnych materiałów.

Żywa ikona jazzu
Zaletą książki „Grać pierwszy fortepian...” jest fakt, iż zawarta w niej opowieść o początkach i rozwoju jazzu to wyjątkowa relacja naocznego świadka i uczestnika tych wydarzeń, a nie tylko zbiór suchych faktów. Adam Makowicz w gawędziarskim stylu odpowiada na pytania związane ze swoimi polskimi i zagranicznymi występami. Wspomina również współpracę z różnymi artystami, m.in. Leszkiem Możdżerem, Andrzejem Kurylewiczem, Zbigniewem Namysłowskim oraz Wojciechem Młynarskim. Walorem tej publikacji są też wzbogacające ją wypowiedzi osób, które znają Makowicza. Należą do nich np.: Urszula Dudziak, Michał Urbaniak, Piotr Paleczny i Janusz Muniak.