Dla mnie jest to po prostu piękna opowieść o spełnianiu swoich marzeń, mimo przeciwności losu.

https://kulturalnemedia.pl/literatura/borowka-i-jego-trasa-koncertowa-recenzja/

Dla mnie jest to po prostu piękna opowieść o spełnianiu swoich marzeń, mimo przeciwności losu.

https://kulturalnemedia.pl/literatura/borowka-i-jego-trasa-koncertowa-recenzja/

Książka jest wciągająca, opisuje drugą stronę tego jak wygląda życie w trasie, zwłaszcza muzyków dopiero pracujących na swoją popularność. Opisuje też pewien styl pracy Borówka Music, który jest przesiąknięty spontanicznością, radochą z wykonywanej pracy, ale też alkoholem, używkami i szczeniackimi zagrywkami. Razi natomiast dość niski poziom literacki. Gawędziarski styl z licznymi niepotrzebnymi podkreślaniami, powtórzeniami sprawia, że miejscami ma się do czynienia z bezrefleksyjnym strumieniem świadomości podrośniętego nastolatka. Mam nadzieję, że Bartek za 15 lat wyda kolejne tego typu wspomnienia. Czy będą przedstawione w bardziej dojrzały sposób? Liczę na to, że tak... a trochę, że nie.

Książka jest wciągająca, opisuje drugą stronę tego jak wygląda życie w trasie, zwłaszcza muzyków dopiero pracujących na swoją popularność. Opisuje też pewien styl pracy Borówka Music, który jest przesiąknięty spontanicznością, radochą z wykonywanej pracy, ale też alkoholem, używkami i szczeniackimi zagrywkami. Razi natomiast dość niski poziom literacki. Gawędziarski styl z...

Z wielką ciekawością oczekiwałem książki Bartka Borowicza, założyciela agencji koncertowej ‘Borówka Music”. Bartek razem ze swoją firmą zorganizował blisko 4000(!) koncertów nie tylko w Polsce. Już samo to, oraz fakt, że te koncerty często są bardzo nietypowe zachęcał do lektury wspomnień autora.

I powiem krótko – nie zawiodłem się. Bartek prowadzi nas drogą, którą przeszedł od początkującego dziennikarza do właściciela prężnie działającej Agencji Koncertowej. Nie jest to może poradnik dla chcących podążać podobną drogą, ale na pewno inspirująca lektura, z której dowiadujemy się, że tylko „sky is the limit”.

Główną atrakcją książki są anegdoty z niezliczonych tras koncertowych i podróży Bartka z artystami, również tymi zagranicznymi. Mnie najbardziej podobała się jednak historia spotkania Bartka, Cezika i pewnego Pana Radka ze znanego zespołu Weekend.

Uzupełnieniem książki są wybrane felietony autora, które pisał dla „Gazety Magnetofonowej”. Mimo upływu kilku lat nie straciły na aktualności i dały ciekawe spojrzenie na polska branże muzyczną.

Książka, co warte jest podkreślenia, wydana została przez autora samodzielnie za pomocą wpłat na portalu crowdfundingowym. Wydana bardzo estetycznie, w twardej oprawie. Oryginalną ilustrację na okładce stworzył Dawid Ryski.

Lektura mija bardzo przyjemnie i jedynie szkoda, że mija tak szybko. Aż chciałoby się przeczytać więcej ciekawostek, może kiedyś doczekamy się części drugiej. Jest to książka, którą czytając nierzadko można się uśmiechnąć, a wręcz uśmiać do rozpuku. No i można zazdrościć autorowi takiego rock’n’rollowego życia.

A jeśli nie wiecie na czym polega gra w hokeja podwodnego, to w tej książce znajdziecie odpowiedź również na to pytanie 😊

Z wielką ciekawością oczekiwałem książki Bartka Borowicza, założyciela agencji koncertowej ‘Borówka Music”. Bartek razem ze swoją firmą zorganizował blisko 4000(!) koncertów nie tylko w Polsce. Już samo to, oraz fakt, że te koncerty często są bardzo nietypowe zachęcał do lektury wspomnień autora.

I powiem krótko – nie zawiodłem się. Bartek prowadzi nas drogą, którą...

Borowicz pisze ciekawie (to znaczy jest jedna rzecz, która mi się nie podoba, ale o niej na koniec). Może nie jest to narracja tak wciągająca jak ta pojawiająca się w autobiografii Lemmy’ego Kilmistera („wciągająca” – mam nadzieję, że rozumiecie przenośnię?),ale nie ma w niej przestojów, niepotrzebnych i przydługich dygresji (a jeśli się pojawiają, to w zasadzie dobrze komponują się z przytaczanymi historiami) oraz zbytniego popadania w nadmierny egocentryzm (chociaż, co oczywiste, sam autor jest tutaj głównym bohaterem). Ba, trafia się nawet iście Pilchowa fraza („spektakularne zwycięstwa i godne remisy”, s. 84),ale to, że ją wypatrzyłem, jest chyba dowodem na mój fetysz związany z prozą urodzonego w Wiśle literata.

Cała recenzja na moim blogu: https://axunarts.pl/2020/12/20/recenzja-bartek-borowicz-borowka-music-15-lat-w-trasie-koncertowej/

Borowicz pisze ciekawie (to znaczy jest jedna rzecz, która mi się nie podoba, ale o niej na koniec). Może nie jest to narracja tak wciągająca jak ta pojawiająca się w autobiografii Lemmy’ego Kilmistera („wciągająca” – mam nadzieję, że rozumiecie przenośnię?),ale nie ma w niej przestojów, niepotrzebnych i przydługich dygresji (a jeśli się pojawiają, to w zasadzie dobrze...