Spotkanie z Asą Larsson spowodowane było interesującymi informacjami w mediach. Autorka cyklu powieści kryminalnych została prawie okrzyknięta królową kryminału. Chciałam to sprawdzić i w moje ręce trafiła trzecia część serii o Rebece Martinsson.
Książka nie wywarła na mnie piorunującego wrażenia. Postaci są bezbarwne i jest ich stanowczo za dużo. Para detektywów, Anna Maria i Sven Erik, to para nieudolnych i bez charakteru policjantów, którzy coś tam próbują, coś tam robią, niby działają, a sprawa sama się rozwiązuje. Pomaga im w tym główna bohaterka całego cyklu Rebeka, prawniczka z epizodem na oddziale psychiatrycznym. Do tego wszystkiego szamanka, a może jasnowidzka z zacięciem malarskim, kilo narkotyków, brat zamordowanej- systematyczny ćpun, morderca z trudnym dzieciństwem, jego żona i dzieci zupełnie zbędni i wychodzi z tego zupa zupełnie niezjadliwa.
Język prosty, zdania krókie, cała wypowiedź przypomina raport policyjny zupełnie wyprany z uczuć. Może tak miało być, a może tak wyszło. Mnie to nie ujęło i nie chwyciło za serce. Jedyny cieplejszy fragment to ten z kotkami.
Dla mnie królowa kryminału jest tylko jedna i Asa Larsson nią nie jest.

Spotkanie z Asą Larsson spowodowane było interesującymi informacjami w mediach. Autorka cyklu powieści kryminalnych została prawie okrzyknięta królową kryminału. Chciałam to sprawdzić i w moje ręce trafiła trzecia część serii o Rebece Martinsson.
Książka nie wywarła na mnie piorunującego wrażenia. Postaci są bezbarwne i jest ich stanowczo za dużo. Para detektywów, Anna...