Jest to pierwsza książka, której nie ocenię w systemie gwiazdkowym. Nie czuję się uprawniona do oceny tak autentycznej historii, którą można uznać za pamiętnik, tym bardziej, że podeszłam do książki bardzo osobiście. Jestem wdzięczna jednej z moich znajomych, która umieściła niedawno opinię na jej temat, dzięki czemu naprowadziła mnie na tę pozycję.
Książka dotyczy walki młodej, pełnej życia kobiety sukcesu z nieuleczalną i wyniszczającą chorobą, jaką jest SLA. Jak tylko ją otworzyłam zaczęłam czytać wstęp na głos. Już po kilku zdaniach moja córka dopatrzyła się podobieństw między mną a autorką. Nie wiedziała co będzie dalej, a ja pomyślałam, żeby tylko te zbieżności skończyły się na tym i na wspólnym imieniu. Czytając dalej znalazłam jeszcze kilka, jednak najbardziej doskwierało wspomnienie momentu w moim życiu, kiedy sama stałam w obliczu nieuleczalnej choroby, dopóki diagnoza nie została wykluczona.
Książka bardzo mnie poruszyła. Zapewne przez moje wcześniejsze doświadczenia, ale też ze względu na fakt, że autorka dowiedziawszy się o chorobie była mniej więcej moją rówieśniczką, a jej dzieci w wieku moich. Ze łzami w oczach czytałam o jej niemocy, o jej codziennych zmaganiach z niezrozumieniem przez otoczenie, o jej niezaspokojonych potrzebach. Uśmiechałam się na każdą jej myśl typu "Ja pierdolę", która wyrażała bezsilność wobec nieporadności otaczających ją osób. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie co czuje kobieta, kiedyś pełna sił, wigoru, pomysłów, stale pędząca za czymś, która zostaje skazana na wózek, bez możliwości poruszenia choćby palcem, bez możliwości porozumienia się z otoczeniem, ale pozostająca w pełni świadoma tego, co się z nią dzieje. Zaskakuje jej siła walki, jej opór stawiany chorobie, jej wiara w lepsze jutro wbrew wszystkiemu. Autorka docenia wszystkich, którzy byli przy niej w tych trudnych chwilach, ale też nie oszczędza tych, którzy wraz z diagnozą odwrócili się od niej. Jestem pod wrażeniem tego, jak potrafi ocenić swoje dzieci, wytłumaczyć ich zachowanie, zrozumieć ich sytuację i tok myślenia.
Książka nie jest historią spisaną w porządku chronologicznym. Jest zbiorem faktów z życia autorki, jej myśli i przeżyć. Jest wiele przeskoków w czasie, jednak, mimo, iż tego nie lubię, tym razem w ogóle mi to nie przeszkadza, wręcz przeciwnie, podkreśla autentyczność, pozwalając odczuwać nastroje autorki.
Żałuję, że dopiero teraz poznałam historię Katarzyny Rosickiej - Jaczyńskiej, ponad trzy lata po jej śmierci. Jednak nigdy nie jest za późno, aby zatrzymać się na chwilę w tej pędzącej codzienności i zastanowić się, czym są nasze małe problemy w obliczu prawdziwego nieszczęścia, które dotyka tak wiele osób obok nas.

Jest to pierwsza książka, której nie ocenię w systemie gwiazdkowym. Nie czuję się uprawniona do oceny tak autentycznej historii, którą można uznać za pamiętnik, tym bardziej, że podeszłam do książki bardzo osobiście. Jestem wdzięczna jednej z moich znajomych, która umieściła niedawno opinię na jej temat, dzięki czemu naprowadziła mnie na tę pozycję.
Książka dotyczy walki...