Kiedy babcia powiedziała mi, że ma dla mnie książkę, pomyślałam "Oho, kolejny romans przy którym będę miała szczękościsk". I rzeczywiście, książka, którą dla mnie przygotowała miała "miłość" w tandetnym tytule. Szczęśliwym trafem zauważyłam na półce "Ołówek". Tytuł bardzo mi się spodobał, to co przeczytałam z tyłu zaintrygowało mnie, a trzy wstępy wciągnęły tak bardzo, że powiedziałam babci "Biorę tę".
Przeczytałam ją jednym tchem, bo inaczej naprawdę się nie dało. W tramwaju, na wykładzie i w łóżku przed snem, towarzyszyła mi przez dwa dni mojego życia i przez te dwa dni wiele we mnie zmieniła.
Ta książka wzrusza, szokuje i porusza tak bardzo, że po lekturze czułam w sobie wiele emocji, którymi dzieliłam się z rodziną i przyjaciółmi. Nie mogłam inaczej.
"Ołówek" postawił przede mną dwa ważne pytania: 1. Jak Ty byś się zachowała w obliczu takiej choroby? 2. Jak Ty byś się zachowała, gdyby Twój bliski zachorował na taką chorobę?
Autorka i jednocześnie bohaterka pokazała mi, że będąc chorą można tak bardzo chcieć żyć i tak bardzo doceniać każdy oddech, że zrobiło mi się wstyd, że nie doceniam tego, co mam.
To książka zdecydowanie godna polecenia. Taka, która rzeczywiście zostawia w człowieku ślad. Odszukałam w internecie dokument na temat Katarzyny Rosickiej-Jaczyńskiej pt. "Uwolnić motyla", który również bardzo wszystkim polecam.
Bo żeby docenić życie, nie można czekać, aż stanie się coś strasznego. Trzeba żyć już teraz.

Kiedy babcia powiedziała mi, że ma dla mnie książkę, pomyślałam "Oho, kolejny romans przy którym będę miała szczękościsk". I rzeczywiście, książka, którą dla mnie przygotowała miała "miłość" w tandetnym tytule. Szczęśliwym trafem zauważyłam na półce "Ołówek". Tytuł bardzo mi się spodobał, to co przeczytałam z tyłu zaintrygowało mnie, a trzy wstępy wciągnęły tak bardzo, że...