To jedna z tych książek, które zdecydowanie lepiej czytać jako dziecko, niż jako dorosły: bo wówczas nie zauważa się błędów wychowawczych, popełnionych przez książkowych rodziców. Bo w końcu to nie było w porządku, że o nowym członku rodziny najmłodsze dziecko dowiaduje się dopiero wtedy, gdy mama przynosi noworodka ze szpitala...

Dla małego czytelnika przekaz tej książki jest jasny i bardzo czytelny. Kasia jest w końcu zwykłą dziewczynką, z przywarami, które dotyczą każdego dziecka. W końcu każdy chce trochę rządzić, każdy chce być chwalony, doceniany. A że nie zawsze może być tak, jak byśmy chcieli - to już inna sprawa.

Najlepsze w tej książce jest to, że wychowuje niemal niepostrzeżenie. Nie ma tu kiwania palcem, nie ma nakazów i zakazów, nie ma wbijanych łopatologicznie zasad. Jest dobry przykład, ale bez moralizatorstwa. Dziecko ma możliwość samo ocenić, czy dane postępowanie było dobre, czy może niekoniecznie. Dlaczego wzbudziło takie, a nie inne uczucia u innych. Przekaz jest uniwersalny, nie traci nic na swojej wartości, mimo że książka wydana została już ponad 50 lat temu.

To jedna z tych książek, które zdecydowanie lepiej czytać jako dziecko, niż jako dorosły: bo wówczas nie zauważa się błędów wychowawczych, popełnionych przez książkowych rodziców. Bo w końcu to nie było w porządku, że o nowym członku rodziny najmłodsze dziecko dowiaduje się dopiero wtedy, gdy mama przynosi noworodka ze szpitala...

Dla małego czytelnika przekaz tej książki...