Książka, od której nie mogłam się oderwać.Przeczytana jednym tchem . Tajemnicza, intrygująca z zaskakującym zakończeniem.

Książka, od której nie mogłam się oderwać.Przeczytana jednym tchem . Tajemnicza, intrygująca z zaskakującym zakończeniem.

Co do książki miałem duże oczekiwania, sporo naczytałem się pochlebnych recenzji oraz wiedziałem że jest wysoko stawiana w rankingach najlepszych książek grozy z lat 70. no i muszę przyznać, że się nie zawiodłem. Książka mega klimatyczna i trzymająca w napięcu. Autor dawkuje to czego się dowiadujemy, nie śpieszy się, przedsawia małomiasteczkową społeczność, która skrywa przerażającą tajemnice. Książka napisana przyjemnym jezykiem, super się czyta, a zakończenie jest ekstra, czułem się zaskoczony.

Co do książki miałem duże oczekiwania, sporo naczytałem się pochlebnych recenzji oraz wiedziałem że jest wysoko stawiana w rankingach najlepszych książek grozy z lat 70. no i muszę przyznać, że się nie zawiodłem. Książka mega klimatyczna i trzymająca w napięcu. Autor dawkuje to czego się dowiadujemy, nie śpieszy się, przedsawia małomiasteczkową społeczność, która skrywa...

Ktoś napisał, że to słaba książka. Cóż, czytało mi się znakomicie. Fantastyczna historia.

Ktoś napisał, że to słaba książka. Cóż, czytało mi się znakomicie. Fantastyczna historia.

Zapewne moja ocena przez wielu czytelników będzie uznana za nieadekwatną do treści, ale Pana żniw czytałam wieki temu, jako panienka wychowana na naiwnych historyjkach dla dzieci i młodzieży i co najwyżej kryminałach Agaty Christie. Przeskok do świata opisanego w tej książce był dla mnie szokiem, a wydarzenia wbiły mnie w fotel. Nadal bardzo lubię to uczucie, ale zdarza mi się ono na tyle rzadko, że zostawiam tę 10 jako memento tego, czego szukam w literaturze stricte rozrywkowej.

Zapewne moja ocena przez wielu czytelników będzie uznana za nieadekwatną do treści, ale Pana żniw czytałam wieki temu, jako panienka wychowana na naiwnych historyjkach dla dzieci i młodzieży i co najwyżej kryminałach Agaty Christie. Przeskok do świata opisanego w tej książce był dla mnie szokiem, a wydarzenia wbiły mnie w fotel. Nadal bardzo lubię to uczucie, ale zdarza mi...

Zmarnowany potencjał książki :(

Zmarnowany potencjał książki :(

Książka przeze mnie wyczekana, wytęskniona, wystana pół roku w bibliotecznej kolejce.

Porzucona podczas czytania.
Tak, dojrzałam już do takich desperackich aktów barbarzyństwa. Kiedy naprawdę czuję, że okropnie szkoda mi czasu na czytanie... zdobywam się na odwagę i rezygnuję.

Autor ma tak infantylny styl, że aż zęby bolą. Gdyby to jeszcze pisała kobieta i główną bohaterką była kobieta, ale nie! Naszym narratorem jest facet, mąż i ojciec! Co prawda artysta, ale artyzm też ma przecież jakieś granice.

W książce mnóstwo jest, w mojej opinii oczywiście, zupełnie nieprzemyślanych zdań.
Przykład nr 1: "Wyśliznęła się, założyła koszulę nocną i pobiegła pod prysznic". Kto, pytam się kto po szybkim numerku z mężem wyślizguje się z łóżka, zakłada koszulę nocną i w tej koszuli biegnie POD PRYSZNIC???
Przykład nr 2: "Zostawiwszy Kate bawiącą się z owcami, poszliśmy przez plac do kościoła(...)" - rodzice zostawili ni z tego ni z owego swoją chorą córkę (która ma ZAKAZ zbliżania się do zwierząt!) w obcym miejscu z obcym stadem OWIEC. Nie ze szczeniaczkiem czy może chociaż z jagniątkiem, ale z OWCAMI. Po pierwsze z owcami nie da się bawić, po drugie jeśli w tym stadzie jest baran to już po niej.

Generalnie bzdura i absurd goni absurd i bzdurę.
Przecież to zupełnie normalne, że rodzina z dzieckiem astmatykiem (które od 9 roku życia cierpi na gwałtowne ataki zagrażające życiu) PRZEPROWADZA SIĘ do domu na głuchej wsi otoczonej polami, lasami i zwierzętami gdzie nie ma nawet lekarza. NO BRAWO BRAWISSIMO!

Eh, szkoda słów bo dalej jest tylko gorzej.
Dziwne i nienaturalne dialogi, urywające się wątki, nastolatka która zachowuje się jak siedmiolatka... a może ona jest upośledzona? Jak jej rodzice i wszyscy mieszkańcy Cornwall Coombe... ale nie wiem, nie doczytałam ;)
Nie polecam, serio.
I zupełnie nie rozumiem ocen więcej niż jednogwiazdkowych, siła dziwu.

Książka przeze mnie wyczekana, wytęskniona, wystana pół roku w bibliotecznej kolejce.

Porzucona podczas czytania.
Tak, dojrzałam już do takich desperackich aktów barbarzyństwa. Kiedy naprawdę czuję, że okropnie szkoda mi czasu na czytanie... zdobywam się na odwagę i rezygnuję.

Autor ma tak infantylny styl, że aż zęby bolą. Gdyby to jeszcze pisała kobieta i główną...