Aktualności
38
Najnowsze artykuły
ArtykułyCzytamy w weekend. 20 września 2024
289
Artykuły„Niektórzy chcą postępować właściwie, a inni nie” – rozmowa z autorką powieści „Prawda czy wyzwanie”
2
ArtykułyUwaga, konkurs! Do wygrania książki „Śnieżka musi umrzeć“ Nele Neuhaus16
ArtykułyKonkurs: Wygraj bilety na film „Rzeczy niezbędne” z Katarzyną Warnke i Dagmarą Domińczyk5
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
1990
1981
1971
Powiązane treści
Babcia Katarzyna Anđelka Martić 
Nie pamiętam, ile mogłam mieć lat, kiedy przeczytałam tę książkę po raz pierwszy... Osiem? Dziewięć? Coś koło tego. Wtedy ta powieść mnie trochę przeraziła, utożsamiałam się z główną bohaterką - dziewczynką w moim wieku - i pojawienie się nietypowej sąsiadki dom dalej niepokoiło również mnie. Czytałam ją wtedy wiele razy, męcząc akapit za akapitem i próbując zrozumieć rzeczy, o których wtedy nie miałam jeszcze pojęcia. Potem książka zaginęła.
Trafiłam na nią niedawno w antykwariacie i bez zastanowienia kupiłam.
Podekscytowana przeczytałam ją po blisko trzydziestu latach ponownie. Odczucia inne, choć jakiś malutki niepokój pozostał, ale tym razem docierały do mnie w całości rzeczy, których wtedy, lata temu, nie mogłam zrozumieć z racji młodego wieku.
Książka mówi o tym, że nie należy oceniać ludzi po pozorach. Mówi o przyjaźni, o lojalności, o tym, czym jest dobro i o tym, ile siły jest w niesieniu pomocy (choćby drobnej) innym ludziom. Jest to opowieść o grupce dzieciaków, a główną bohaterką jest Andjelka (jak sądzę autorka opisała swoje dziecięce wspomnienia dotyczące tytułowej babci Katarzyny). Na osiedle, gdzie mieszka Andjelka wprowadza się nowa sąsiadka - starsza pani - która z różnych powodów bardzo niepokoi mieszkające w okolicy dzieci.
Powieść jest pełna ciepła, ale i rozterek. Polecam dzieciom i dorosłym, rodzicom i ich latoroślom, choć może nieco starszym niż te moje dawne dziewięć lat :)
Książka powędrowała na moją półkę z ulubionymi głównie za ciepły uśmiech babci Katarzyny, ale również przez ogromny sentyment, jaki dla niej żywię od wielu lat.
Babcia Katarzyna Anđelka Martić
Na pewnej "ślepej" uliczce miesza grupa dzieci, które się razem trzymają i razem psocą. Ale też razem wpadają na wszelkie dziwne pomysły, które realizują. Jednym z nich było odnowienie opuszczonego domku, ruiny niemal porosłej w środku pajęczynami i obrosłej kurzem. Anjelika, królowa owego lokum (w końcu to był jej pomysł, więc gdyby nie ona...) rządzi podwładnymi i swoim królestwem do czasu aż nie zjawia się w nim ... czarownica. wiedźma wprost. Sata kobieta tak brzydka i tak pomarszczona, że to musi być... jakaś baba jaka albo zła czarownica. I ma czarnego kota. Dzieci się jej boją, dlatego układają plan wyrzucenia jej z ich domu. I nieważne, że ostatnio się tu nie bawiły. Muszą ją jakoś wygonić i już. Jednak dni mijają, dzieci przyzwyczaiły się do zbiorek za domem jednego z nich, a staruszka nie jest już tak odstręczająca. I dochodzi do wypadku, babcia ratuje dziewczynkę i ... zło się odwraca. Już dzieci nie widzą w niej złej wiedźmy. A co dziwniejsze, dochodzi czasem do małych cudów. A to pod drzwiami pojawia się jedzenie, dzieci odwiedzają babcię, a ta częstuje je czekoladą...Niebywałe, tym bardziej, że taka słodycz to rzadkość. Rodziny są biedne, wiele z nich nie stać na takie rzeczy. Cięzko o każdy grosz. Ale zagadką pozostaje skąd babcia ma takie rarytasy? Gdzie czasem znika na całe dnie, skoro ma kłopoty z chodzeniem? I skąd tu przybyła? Czasem na to ostatnie pytanie odpowiada jakoś pokrętnie, zdawkowo, nie do końca jasno na umysł dzieci, dlatego jest dla nich workiem pełnym tajemnic.
pewnego dnia układają plan. Śledzą babcię i odkrywają jej sekret, coś co nigdy nie powinno ujrzeć światła dziennego. Coś, czego dzieci nie powinny widzieć.
Wszystko się zmienia, lecz trudno im uwierzyć w to, czego byli świadkami.
Czy babcia jest...księzniczką zaklętą w brzydkiej postaci? O co tu chodzi? Wyobraźnia Anjeliki nie ma granic.
i pewnego dnia babcia odchodzi. Umiera podczas snu.
Jak to przyjmą ludzie? Dzieci? kot?
to ksiązka z 1963 roku (czasy nie dla bogatych, pełen zawirowań, braku wielu produktów - nawet na Węgrzech, skąd pochodzi autorka),ale wiele w niej prawdy o tym, co jest dziś. Umysłem dziecka i jego oczyma stajemy się jedną z postaci i w prostych słowach poznajemy świat, jaki wtedy był. Smutny i szary, pelen biedy i ubóstwa, ale jakże żywy i pogodny.
