Po "Ziarno Prawdy" sięgnąłem, bo bardzo mi się podobała poprzednia książka Zygmunta Miłoszewskiego "Uwikłanie".

Bohater pozostaje ten sam - prokurator Teodor Szacki. Zmienia się natomiast miasto. Zamiast stolicy akcja książki toczy się w Sandomierzu.

Początkowo książka wydawała mi się dość ciężka i myślałem, że się zawiodę. Główna akcja była mocno przesłonięta osobą pana prokuratora, jego rozgoryczeniem po rozstaniu z żoną, niechęcią do nowego miasta i ludzi w nim mieszkających. Dodatkowo okraszona bujnym życiem sercowym... a właściwie łóżkowym głównego bohatera. Nie jest to nic złego, ale nie tego szukam w kryminale.

Sytuacja jednak szybko się zmienia i Miłoszewski porywa nas w wir dochodzenia w sprawie morderstwa. Nad zbrodnią od początku wiszą zawiłe stosunki kultury polskiej i żydowskie. Istnieje podejrzenie, że to one mogą być przyczyną zabójstwa. Akcja książki jest dość dynamiczna i zaskakująca.

Przy okazji poznajemy Sandomierz i jego uroki. Autor dość dużą uwagę poświęca ulicom, sklepom i topografii tego miasta. Podobnie było z Warszawą w "Uwikłaniu". Nie bardzo rozumiem jednak burzę jaka się rozpętała przy premierze książki, kiedy to miasto wycofało się z jej promowania. Nie znalazłem tam niczego co by w jakikolwiek sposób obrażało, czy działało na niekorzyść Sandomierza. Wręcz przeciwnie. Mnie ta książka zachęciła, żeby jeszcze kiedyś odwiedzić to miasto.

Po "Ziarno Prawdy" sięgnąłem, bo bardzo mi się podobała poprzednia książka Zygmunta Miłoszewskiego "Uwikłanie".

Bohater pozostaje ten sam - prokurator Teodor Szacki. Zmienia się natomiast miasto. Zamiast stolicy akcja książki toczy się w Sandomierzu.

Początkowo książka wydawała mi się dość ciężka i myślałem, że się zawiodę. Główna akcja była mocno przesłonięta osobą pana...