Świetnie napisana tandetna powieść
Anatomia. Monotonia to wychświechtane badziewie, które naprawdę przyjemnie się czytało. Może w ramach higieny psychicznej potrzebowałam czegoś tak tandetnego i stąd ta przyjemność lektury, pomimo narastającego zażenowania treścią. W połowie przestałam traktować książkę poważnie, bo jak można poważnie podejść do takich zdań jak „Orgazm z tobą jest jak ekstremalne wymioty po najlepszym jedzeniu i piciu”?
Po kolei. Największą krzywdę wyrządza książce przedmowa – fragment recenzji, w której usilnie próbuje przekonać się nas, czytelników, że to, co u Poppy tandetne, zużyte i wychświechtane wcale takie nie jest, a już na pewno nie stanowi pogoni za tanią sensacją, ponieważ autorka niezwykle świadomie operuje warsztatem i wszystkie te zabiegi są takie samoświadome. Cóż, świadomość, że coś jest tandetne nie sprawia automatycznie, że takie być przestaje, ale stanowczo zmienia podejście w odbiorze. Przedmowa podniosła poprzeczkę moich oczekiwań. Dla własnej przyjemności lektury zarzuciły jakiekolwiek oczekiwania po pierwszej części, inaczej nie byłabym w stanie dobrze się bawić czytając to.
Historia jest dokładnie tak banalna jak wynika z opisu: głównie bohaterowie naoglądali się za dużo pornoli (z sentymentem wspominają słynną serię Emmanuelle), naczytali za dużo bzdur i postanowili żyć w otwartym związku, aby uczynić swoje życie ciekawszym. Ot, głęboka potrzeba bycia oryginalnym, jakby cokolwiek oryginalnego było w niewierności. Czy w monogamii, jeśli już o tym mowa. Cóż, związek poli to raczej nie jest, ponieważ sedno ich zachowań seksualnych nie leży w emocjonalnej czy seksualnej gratyfikacji swojej i partnerów. To nie poliamoria, ale niewierność – nawet jeśli informują się nawzajem o swoich partnerach – ponieważ tym, o co chodzi w ich relacji jest zadawanie sobie bólu. Właśnie – poczucie zranienia, skrzywdzenia, zdradzenia – czyni, ich zdaniem, wszystko takim interesującym. W takiej sytuacji wypada im tylko pogratulować tego, że udało im się znaleźć kogoś z identycznie skrzywionym obrazem związku, dobrali się świetnie.
Dorabiają sobie do tego całą pseudoegzystencjalną filozofię i okraszają pseudointelektualnymi cytatami. Sposób, w jaki przerzucają się oczywistymi i obskurnymi nawiązaniami do wszelkich możliwych dzieł literackich, filmowych i muzycznych, przypomina mi, nomen omen, literacki terroryzm Borejków z powieści dla młodzieży Małgorzaty Musierowicz, którzy też na wyścigi odgadywali autorów na bazie cytatów, co by się chwalić swoją edukacją i ynteligencyją, skoro w innych dziedzinach życia nie byli w stanie jej przejawiać. Cóż, zarzucanie cytatami przypomina raczej przeglądanie wikipedii niż tworzenie powieści, a intertekstualność nie na tym polega.
Do tego seksu w samej powieści jest niewiele i nie jest specjalnie perwersyjny. Wiem, że mam zawyżone standardy co do postrzegania scen erotycznych, bo czytam fanfiction, ale męskocentryczne podejście autorek mainstreamowej erotyki mnie przeraża. Najbardziej radykalnym elementem powieści jest jedna z końcowych scen, gdzie bohaterka przejawia niezadowolenie z powodu braku orgazmu przy stosunku. Zanim jednak potencjał tego jednego momentu zostaje wykorzystany, powieść się kończy.
Muszę przyznać, że jestem w kropce. Oto książka, którą świetnie mi się czytało – nabijając się z niej – i której nikomu nie mogę polecić z czystym sumieniem.

Świetnie napisana tandetna powieść
Anatomia. Monotonia to wychświechtane badziewie, które naprawdę przyjemnie się czytało. Może w ramach higieny psychicznej potrzebowałam czegoś tak tandetnego i stąd ta przyjemność lektury, pomimo narastającego zażenowania treścią. W połowie przestałam traktować książkę poważnie, bo jak można poważnie podejść do takich zdań jak „Orgazm z...