Mimo kolejnych potknięć, zniszczenie postaci Leslie, napisania przewidywalnego i tandetnego zakończenia, Zieleń szmaragdu jest najlepszą częścią z całej trylogii. P. Gier się zrehabilitowała na 3/4 książki i udało jej się w końcu skupić na głównej historii, akcji, rozwiązaniu zagadki. Choć główna bohaterka nadal zachowywała się jak głupia napalona nastolatka, to była nieco lepiej znośna niż w poprzednich częściach. Do tego udało się zainteresować mnie, jako czytelnika wątkiem dotyczącym tożsamości hrabiego. Tak naprawdę wątek dotyczący Jamesa, a raczej jego ratunku był dla mnie najciekawszym. Później chciałam się jedynie dowiedzieć, co się z nim stało, czy mu pomogli, czy... ah... i w sumie p. Gier zawarła malutki wątek zawierający odpowiedź. Choć szkoda, że w żaden sposób nie skontaktował się z Gwen, nie zostawił jej listu, czy wiadomości na murze. Myślę, że to byłoby miłe. Ale takie rozwiązanie jakie zaproponowała autorka jest bardziej prawdziwe i sensowniejsze.

Całą trylogię oceniam na 4/10. Pomysł z genem podróży oraz ogólny obraz historii jest naprawdę ciekawy, ale oprócz Lucy, Paula i Leslie, postacie są kiepskie, a zwłaszcza główna bohaterka. Ta jej niedojrzałość i głupota były aż przesadzone. Wątpię, czy normalnie ktoś, kto może zaraz zginąć, myśli tylko o mizianiu się i ma gdzieś, że go ukatrupią :D P. Gier jest pod tym względem mistrzem :D

Mimo kolejnych potknięć, zniszczenie postaci Leslie, napisania przewidywalnego i tandetnego zakończenia, Zieleń szmaragdu jest najlepszą częścią z całej trylogii. P. Gier się zrehabilitowała na 3/4 książki i udało jej się w końcu skupić na głównej historii, akcji, rozwiązaniu zagadki. Choć główna bohaterka nadal zachowywała się jak głupia napalona nastolatka, to była nieco...