"Regulamin tłoczni win" to historia domu dla sierot, kierowanego przez doktora Wilbura Larcha. Kobiety przyjeżdżają tu, żeby urodzić i zostawić niechciane dzieci lub poddać się zabiegowi przerwania ciąży. Akcja powieści obejmuje więc losy wychowanków, a w szczególności Homera Wellsa, który po kilku nieudanych próbach zamieszkania z rodziną zastępczą - postanawia zostać w ośrodku i kształcić się pod okiem ukochanego opiekuna. Jednak wkrótce przyjazd dwójki młodych ludzi wszystko odmieni i da początek dramatycznej inicjacji, która pozwoli chłopcu w pełni ukształtować swoją osobowość, a także pogląd na świat... To właśnie wokół Homera kręci się cała fabuła powieści, jego miłości i dożywotniego piętna sierocińca.


"Najtrudniej pogodzić się z tym, że z upływem czasu ludzie, którzy tak wiele kiedyś dla nas znaczyli, wyłaniają się z mroków zapomnienia ujęci w cudzysłów."


Osobiście odebrałam "Regulamin tłoczni win" jako smutno-gorzką książkę, w której niepozorne kłamstwo może się położyć cieniem na życie prostego człowieka. W "Regulaminie..." Irving ukazuje problem aborcji (ówcześnie zakazanej) i stawia czytelnikowi pytanie, czy lepsza przyszłość czeka sieroty, czy też lepiej gdyby wcale nie przyszły na świat? Ale to tylko jedno z wielu pytań. Na kartach powieści pojawią się także inne, na przykład: Czy lepiej wiedzieć o nielegalnych praktykach i potulnie się na nie godzić, czy może nie warto przykładać do tego ręki? Czy spełniać oczekiwania załamanych kobiet i usuwać ich niechciane dzieci? Czy ludzie mogą podejmować decyzje za Boga, czy może nie ma się czym przejmować, bo płód to przecież "jeszcze nie życie"? O tak, umysł Johna Irvinga zaprząta wiele pytań, pytań skłaniających do refleksji. A zwłaszcza jedno, sprawiające wrażenie głównego: czy lepiej być użytecznym czy szczęśliwym?

John Irving niewątpliwie pisać potrafi. To swoisty gawędziarz, który nieskończenie mógłby opowiadać swoją historię, i opowiadać, i opowiadać, i opowiadać podczas gdy ona sama staje się coraz bardziej wciągająca, bohaterowie prawdziwi, a emocje czytelnika coraz mocniejsze. Dlaczego? Ponieważ autor wiele miejsca poświęca w swej książce na dygresje i wątki poboczne. Nie spotkałam się jeszcze z czymś takim... Irving ma iście unikalny dar, sprawiając wrażenie nudziarza, który wlecze te swoje historie niepostrzeżenie powoduje, że chce się więcej i że nie można się od nich uwolnić. Oczywiście zdarzają się też dłużyzny, ale generalnie jest to książka, nad którą trzeba trochę przysiąść i wykazać odrobinę cierpliwości, bo warto.

"Regulamin tłoczni win" to książka świetnie skomponowana i literatura wyższych lotów. Zawiera w sobie wszystkie elementy zachwytu nad treścią: piękny język, ciekawą fabułę, trudne zagadnienia, wiele refleksji, wachlarz wywoływanych emocji, doskonałe i wiarygodne kreacje bohaterów, a przede wszystkim mądre wnioski wynikające z uważnej obserwacji świata przez autora. Jestem zachwycona i szczerze polecam, zwłaszcza tym którzy nie czytali.


"Stanowili typową parę kochanków uwięzioną w pułapce zdarzeń: pewniej czuli się w świecie iluzji niż w świecie rzeczywistości."


_____________________
http://recenzjeami.blogspot.com/2015/11/regulamin-toczni-win-john-irving.html

"Regulamin tłoczni win" to historia domu dla sierot, kierowanego przez doktora Wilbura Larcha. Kobiety przyjeżdżają tu, żeby urodzić i zostawić niechciane dzieci lub poddać się zabiegowi przerwania ciąży. Akcja powieści obejmuje więc losy wychowanków, a w szczególności Homera Wellsa, który po kilku nieudanych próbach zamieszkania z rodziną zastępczą - postanawia zostać w...