Jak już dawno temu wspomniałam, a niedawno przypominałam, lubię Musso. Odpowiadają mi jego historie, choć zawsze twierdziłam, że to raczej lektura „raz na jakiś czas” niż „wszystko na raz, od początku do końca”. Kilka tygodni, żeby nie powiedzieć miesięcy i mogę brać się za kolejną książkę.
Papierowa dziewczyna to chyba najlżejsza z książek Musso jakie znam. To rzeczywiście romantyczna komedia z dodatkiem suspensu. Tego suspensu, który choć wiadomo, że będzie w każdej kolejnej książce, nadal lekko mnie zaskakuje. Chociaż przyznać muszę, że historie Musso nie robią na mnie już takiego wrażenia, jak pierwsza czy druga, gdzie długo nie mogłam wyjść z podziwu nad pomysłem i nad tym jak zostałam oszukana. I jak dobrze było mi z tym oszukaniem.
Wiedziałam co mnie czeka, więc tym razem nie dałam się „nabrać”. Czytałam z zainteresowaniem, nawet dużym, ale i z przekonaniem, że to tylko ułuda i za chwilę okaże się zupełnie coś innego. Tak się oczywiście stało, ale narzekać nie zamierzam.
W kilku słowach Papierowa dziewczyna to książka o autorze bestsellerów, którego po miłosnym zawodzie, próbach zatopienia się w alkoholu i wszelakich używkach spotyka syndrom białej kartki. Przyjaciele Toma wpadają na iście szatański pomysł wyciągnięcia przyjaciela z kłopotów. I go realizują.
Dostajemy opowieść o zwątpieniu i upadku, oraz o tym, jak ważny jest w takich momentach drugi człowiek, który stanie przy naszym boku i w zależności od potrzeby poda chusteczkę do otarcia łez, lub kopnie w przysłowiowy tyłek abyśmy nabrali rozpędu do życia. Troje przyjaciół połączonych tajemnicami przeszłości, które choć odległe w czasie nadal determinują ich życie. I o wyzwoleniu z traumy, zrzuceniu bagażu win, przewinień i wyrzutów sumienia.
Oprócz wątku głównego, zdecydowanie należy pochwalić Musso za postaci drugoplanowe, czy nawet te, które pojawiają się na moment, na kilka scen. Choć nie jest ich zbyt wiele, niosą ze sobą spory ładunek emocjonalny. Bo czyż ważny jest śmieciarz, który wyciąga niedodrukowaną książkę ze śmieci i niesie swojej żonie. Czy może ważniejsze jest to, kiedy w środku nocy, gdy okazuje się, że w połowie książka jest pusta, jedzie do sklepu kupić dobry egzemplarz, aby żona mogła ją skończyć. Wydaje się ckliwe i niemal nierealne, ale jako, że ta historyjka zajmuje tak mało miejsca, nie udaje, że jest czymś innym, staje się mocno prawdopodobna i jakże urocza. I za te poboczności też lubię Musso.
Tom autor podnosi się. Lilly aktorka nadal jeździ starym fiatem i nadal mówi za dużo. Ale teraz już ma do kogo mówić. Ślub najlepszych przyjaciół ozdabia koniec historii. A potem wszyscy żyli długo i szczęśliwie. Chyba nikt po przeczytaniu tej historii nie powinien mieć co do tego żadnych wątpliwości. Prawda?

Jak już dawno temu wspomniałam, a niedawno przypominałam, lubię Musso. Odpowiadają mi jego historie, choć zawsze twierdziłam, że to raczej lektura „raz na jakiś czas” niż „wszystko na raz, od początku do końca”. Kilka tygodni, żeby nie powiedzieć miesięcy i mogę brać się za kolejną książkę.
Papierowa dziewczyna to chyba najlżejsza z książek Musso jakie znam. To rzeczywiście...