W kontynuacji bestsellerowej powieści Mari Nurowskiej "Nakarmić wilki" ponownie znajdujemy się w cichych, oddalonych od cywilizacji miejscach - w Łupkowie i Komańczy. Wśród tych dzikich terenów chłoniemy bieszczadzką ciszę, napawamy się urokami przyrody i wiedziemy spokojne życie w zgodzie ze zwierzętami.
W „Requiem dla wilka” oprócz bohaterów, których mieliśmy przyjemność poznać w pierwszej części opowieści o wilkach, Maria Nurowska przedstawia nowe postacie: Joannę Pasierbską oraz Jerzego Glinickiego. Joasia – absolwentka łódzkiej szkoły filmowej fascynująca się twórczością Jerzego – wybitnego filmowca – przyjeżdża do bieszczadzkiej głuszy, gdzie przebywa reżyser, by nakręcić o nim film. Glinicki, już starszy człowiek, zmęczony zgiełkiem i hałasem wielkiego miasta, po wielu latach spędzonych zagranicą postanawia osiąść na beskidzkim odludziu i poświęcić się innej swojej namiętności, jaką jest malarstwo. Towarzystwa dotrzymuje mu chorowity owczarek – Bruno.
Pomysł Joasi na zapisanie na taśmach życia Jerzego nie zostaje jednak zrealizowany. Jednakże Joasia przypadkowo dowiaduje się o tragicznym wypadku, który dwa lata temu wydarzył się w górach. Poznaje historię Katarzyny Lewickiej – doktorantki SGGW i postanawia stworzyć dokument o pracy z wilkami i śmierci Katarzyny. Pragnie w najlepszy możliwy sposób przekazać atmosferę tamtych dni, kiedy Katarzyna prowadziła badania nad watahą wilków. Dlatego też decyduje się na zamieszkanie w chatce naukowców – samotnym domku w lesie.
Początkowo byłam zdziwiona, że do „Nakarmić wilki” powieści wyraźnie kończącej się na etapie, do którego - wydawałoby się nie będzie dalszej części – pisarka jednak tworzy kontynuację. Z tym większym zaciekawieniem sięgnęłam po tą pozycję. Niestety, po raz kolejny podczas czytania dzieła Nurowskiej targały mną mieszane uczucia, co sprawiło że powieści nie mogę niestety zaliczyć do jednych z moich ulubionych utworów.
Postać Joanny obserwowałam od pierwszych stronic książki z pewną nieufnością. Nie pasowała mi zupełnie do bieszczadzkiej ciszy, w której Katarzyna komponowała się idealnie. Nie chciałam, żeby Joanna upodabniała się do Katarzyny, żeby żyła jej życiem, żeby kradła jej magiczne chwile na łonie natury, i w końcu nawiązywała więź z wilkami - którymi Kasia opiekowała się i z którymi łączyło ją wyjątkowe uczucie. Moje niezadowolenie i niechęć do głównej bohaterki "Requiem do wilka" zwiększały się z każdą kolejną kartą opowieści. Być może jednak to tylko moje odczucia wynikające z sympatii, jaką obdarowałam doktorantkę z "Nakarmić wilki".
W powieści, podobnie jak w pierwszej części, nie brakuje wspaniałych opisów przyrody, bieszczadzkich zakamarków, flory i fauny. Autorka poświęca nim jednak znacznie mniej miejsca. Tym razem zostajemy wprowadzeni także w świat cywilizacji, odwiedzamy Warszawę, ale także ruchliwy Londyn. Plusem może okazać się krótka podróż do Toskanii – ta z kolei wydała mi się całkowicie w książce niepotrzebna.
Jeśli zamierzeniem Nurowskiej było skupienie się na pierwszym planie na losach ludzi, a przyroda i zwierzęta miały stanowić dla nich tło, to zabieg ten jej się udał. Dlaczego jednak nie skoncentrowała się na dociekaniu prawdy dotyczącej tragicznej śmierci Katarzyny? Dlaczego postanowiła tworzyć nowe wątki i postacie, których los był ważniejszy niż bohaterowie z "Nakarmić wilki". Moje oczekiwania były zupełnie inne i zabieg ten kompletnie do mnie nie przemawia.
Świetnym dodatkiem byłyby w powieści zapiski Jerzego. Mogłyby urozmaicić fabułę, przyczynić się do powstania głębszego portretu psychologicznego filmowca. Niemniej jednak na mnie wywarły one przeciwstawne wrażenie. W zapiskach Jerzego Nurowska wplata wątki polityczne. Opisywana częściowo katastrofa w Smoleńsku oraz relacje między politykami, a Polakami są tu według mnie zbędne. Życiowe przemyślenia czy analiza przeczytanych przez Jerzego pozycji, w przeważającej mierze z literatury rosyjskiej, są bez wątpienia wartościowym elementem.
Maria Nurowska zdobyła moją sympatię za niewyszukany styl i prostotę przekazu. Ponadto, chociaż nie polubiłam Joasi aż tak jak Katarzyny cenię jej silną osobowość, odwagę i upór w dążeniu do celu, które niejednokrotnie można było zaobserwować w powieści.
Książka jest łatwa w odbiorze, czyta się ją szybko, jest niemalże na jeden wieczór. Przedstawione w powieści opisy przyrody oraz losy wilków to z pewnością ogromny plus. Wątki miłosne, kreowanie nowych bohaterów i skupianie się na ich pasjach i życiu, dla którego bohaterowie z "nakarmić wilki" stanowią tylko niejasne tło nie przypadło mi do gustu.
"Requiem dla wilka" to powieść o fascynacji ludzkim losem, dzikimi zwierzętami, ale również o wspaniałych pasjach. Dzięki opisom przyrody choć przez krótką chwilę możemy zapomnieć o szaleńczym, pędzącym życiu i przenieść się w malownicze Bieszczady. Powieść jednak wielokrotnie mnie rozczarowała i nie spełniła moich oczekiwań. Być może wielcy miłośnicy wilków i Bieszczad odbiorą tą pozycję inaczej. Mimo wszystko, nie przekreślajcie tego tytułu i dajcie mu szansę. Może Was zachwyci.

W kontynuacji bestsellerowej powieści Mari Nurowskiej "Nakarmić wilki" ponownie znajdujemy się w cichych, oddalonych od cywilizacji miejscach - w Łupkowie i Komańczy. Wśród tych dzikich terenów chłoniemy bieszczadzką ciszę, napawamy się urokami przyrody i wiedziemy spokojne życie w zgodzie ze zwierzętami.
W „Requiem dla wilka” oprócz bohaterów, których mieliśmy przyjemność...