Glinicki ma dość zgiełku wielkiego świata i po wielu latach spędzonych na Florydzie odnajduje spokój i ciszę zamieszkując na skraju leśnej polany w drewnianym domu. Zachwycony bieszczadzkim odludziem reżyser oddaje się swojej drugiej poza filmem pasji – malowaniu. Glinicki tworzy nowe obrazy, sporo czyta, spaceruje po lesie, delektuje się ciszą i obcowaniem z przyrodą.

Pewnego dnia do drzwi jego domu puka młoda kobieta. Joanna Pasierbska jest absolwentką łódzkiej szkoły filmowej i chce nakręcić film dokumentalny o Glinickim, którego twórczością i talentem jest zafascynowana od lat i myśli o reżyserze jak o wielkim mistrzu. Ta koncepcja nie zostaje jednak zrealizowana. Filmowiec jest twardy w swoim uporze i nie udziela wywiadów, ani nie chce być bohaterem filmu. Jednak Joasia mieszkając w leśniczówce poznaje historię Katarzyny- doktorantki SGGW, która zginęła tragicznie w lesie. Pasierbska wynajmuje od uczelni domek w lesie zwany chatką naukowców i zaczyna zbierać materiały do filmu. Joanna okazuje się twardą osóbką, która doskonale radzi sobie w domku bez prądu i bieżącej wody. Spartańskie warunki nie są dla niej żadną przeszkodą. Podobnie jak Katarzyna zachwyca się przyrodą, bieszczadzkim klimatem oraz wilkami. Z jednym z nich nawiązuje nawet coś na kształt przyjaźni. A ze sławnym sąsiadem i jego Brunem zaczynają ją łączyć bliskie więzi.....

Pióro Nurowskiej po raz kolejny mnie zachwyciło. Z przyjemnością powróciłam w leśną knieję, by poznać dwójkę głównych bohaterów szukających na odludziu spokoju, ciszy, tematu do twórczej pracy, którym los zesłał dodatkowo burzę w sferze uczuć. W tak uroczym miejscu łatwiej zajrzeć w głąb własnej duszy, odnaleźć siebie i zrobić szczery rachunek sumienia. Dowiedzieć się czego tak naprawdę chcemy, kto jest nam bliski i jak pragniemy ułożyć dalsze życie. Na obie artystyczne dusze pobyt blisko natury działa jak balsam i motywuje do doskonałych pomysłów zawodowych.

Tym razem na pierwszym planie są losy ludzi, a przyroda i zwierzęta stanowią ich tło. Książka jest łatwa w odbiorze i czyta się szybko. Nie ukrywam, że bardzo mnie wzruszyły losy Czarnego i jego rodziny.

Autorka, jak w wielu swoich książkach, pisze o miłości, emocjach, ludzkich namiętnościach i pasjach zawodowych, a także o konieczności dokonywania wyborów, które są nieodłącznym elementem życia.

Czytając byłam pod wpływem wielu emocji – nie ukrywam, że nie spodziewałam się, iż Nurowska wplecie w obyczajową fabułę wątki polityczne. Myślę, że to błąd. Sięgając po książkę nie miałam ochoty czytać o wojnie pomiędzy partiami, czy krytyce polskiego papieża. To zdecydowany minus tej powieści.

Ciekawy sposób narracji ocenię jednak jak najbardziej pozytywnie. Ogólnie “Requiem dla wilka” bardzo przypadło mi do gustu i szczerze polecam lekturę wszystkim, którzy lubią powieści obyczajowe i mądre książki o miłości. Lektura obowiązkowa dla miłośników Bieszczad i wilków.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik