Przeczytałam zabawną opinię na temat tej książki. Była ona autorstwa człowieka, który sam siebie określał przede wszystkim jako katolika. Ów katolik był wzburzony i zniesmaczony faktem, iż ojciec Klimuszko - jako katolik a w dodatku duchowny - w ogóle podjął taki temat, jakim jest parapsychologia czy jasnowidzenie, to raz. A dwa, że zjawiska te śmiały być jego udziałem. Lub odwrotnie - iż śmiał on doznawać takich momentów jasnowidzenia.
Ta opinia dowodzi, że po 34 latach od śmierci ojca Andrzeja Klimuszki nadal nie jesteśmy w pełni gotowi próbować rozumieć czym jest jasnowidzenie, nie mówiąc już o dyskusjach na temat jego istoty.

Książka jest napisana prostym językiem przez bardzo skromnego człowieka, który próbuje oswoić temat pozornie odległy, będący domeną półbogów, wyjęty wprost z baśni. Robi to bardzo bezpośrednio, opisując przypadki odnajdywania zaginionych za pomocą swoich widzeń. Podejmuje także próbę wyjaśnienia mechanizmów działania takiego jasnowidzenia - przynajmniej na tyle, na ile on sam je pojmował.

Książka jest ciekawa i warta przeczytania, ale raczej nie przez osoby szukające sensacji lecz odpowiedzi na pewne pytania. Nie za wiele ich będzie, ale rzadko mamy okazję dowiedzieć się z pierwszej ręki co sam jasnowidz myśli o swoich umiejętnościach.

Przeczytałam zabawną opinię na temat tej książki. Była ona autorstwa człowieka, który sam siebie określał przede wszystkim jako katolika. Ów katolik był wzburzony i zniesmaczony faktem, iż ojciec Klimuszko - jako katolik a w dodatku duchowny - w ogóle podjął taki temat, jakim jest parapsychologia czy jasnowidzenie, to raz. A dwa, że zjawiska te śmiały być jego udziałem. Lub...