Atrakcyjna Kanadyjka, mężatka (ale to tylko przy okazji), przyjeżdża do Tokio z zamiarem podjęcia pracy jako hostessa, celem zebrania doświadczeń i napisania książki (ale po co, po co?), przy okazji mierząc się z demonami przeszłości (co zresztą zostanie opisane ze szczerością rozbrajającą i bez cienia zażenowania).
Jest materiał na ciekawą powieść? Jest.
Dlaczego w takim razie książka Haywood jest taka nudna? Praca jest ciężka, drenująca i sprawiająca, że bohaterka zaczyna traktować swoich klientów z cynizmem i pogardą - trochę po to, żeby nie zwariować, a trochę dlatego, że w jej mniemaniu dokładnie na to zasługują. O tym, że pośród czterech czy pięciu Japończyków opisywanych na kartach książki była jeszcze spora grupa normalnych, wesołych i sympatycznych klientów dowiadujemy się pod koniec - najwyraźniej zdaniem autorki na "uwiecznienie" zasługiwali tylko ci aroganccy, samotni, namolni i nudni.
W ten oto sposób z ciekawego materiału na dobre wspomnienia, pamiętnik, autobiografię, powieść, otrzymujemy ponad trzysta stron marudzenia na zmęczenie, nużących, jednakowych opisów libacji do białego rana, sposób naciągania klientów i wzdychania do swojego męża.
Jeśli już koniecznie - to raczej "Amerykańska gejsza" Lei Jacobson: temat podobny, a wykonanie lepsze.

Przy okazji: tego, kto składał tę książkę, należy pociągnąć do odpowiedzialności. Pomijając drobne wpadki korektorskie, opracowanie graficzne woła o pomstę do nieba, a już szczytem są te nie wiadomo do czego potrzebne, kompletnie niepasujące koniczynki. Gratulujemy dobrego smaku.

Atrakcyjna Kanadyjka, mężatka (ale to tylko przy okazji), przyjeżdża do Tokio z zamiarem podjęcia pracy jako hostessa, celem zebrania doświadczeń i napisania książki (ale po co, po co?), przy okazji mierząc się z demonami przeszłości (co zresztą zostanie opisane ze szczerością rozbrajającą i bez cienia zażenowania).
Jest materiał na ciekawą powieść? Jest.
Dlaczego w takim...