Rok 1870 "...wyroiły się w całej swej masie, by ujarzmić ludzki świat.[...] I było oczywiste, że ludzkość nie była na to przygotowana; została pokonana przez zaskoczenie. Większość ludzi wręcz porzuciła swoje wierzenia w obliczu istnienia takich potworów.
Wampiry uderzyły w serca wielkich imperiów Europy, Ameryki i Azji. Zdekapitalizowały rządy i armie, zniszczyły komunikację i transport. Porządek zastąpiła groza, panika i upadek. [...] wampiryczne klany podzieliły między siebie stary świat."
Minęło 150 lat od Wielkiej Rzezi, świat ogarnięty przez wampiry nie rozwijał się już w takim tempie jak w wieku XIX. Nadal też ludzie mało wiedzą o wampirach, opierają się na mitach. Nie znają powodów dla których wampiry wyszły z cienia, uznane zostały za pasożytniczy gatunek żerujący na ludziach. Nie wiadomo jak się rozmnażają i czy robią to w ogóle, założono że jest ich po prostu jakaś ograniczona ilość, nie wzrasta i żyją wiecznie. O ile można było stwierdzić nie czują bólu a ich rany szybko się leczą, ale nie są nieśmiertelne, można je zabić.
Po tamtych atakach, ludzkość skumulowała się w ciepłych rejonach ziemi, gdyż wampiry rzadko się tam zapuszczały, ciepło im nie sprzyjało, a wręcz przeciwnie ciepło osłabiało je i otępiało.

I tak przez te 150 lat ludzkość gorączkowo próbuje utrzymać się przy życiu. Wymieszani, na nowo odtwarzają kultury, zawierają przymierza. Ale jedno ich opuściło na dobre - wiara - żadne bóstwo już dla nich nie istnieje, wierzą jedynie w żelazo, parę i postęp technologiczny.
Jedno z takich przymierzy ma zostać zawarte miedzy Cesarstwem Ekwatorii, które powstało na ruinach Imperium Brytyjskiego, a Republiką Amerykańską, poprzez małżeństwo córki cesarza Adele z senatorem Clarkiem. Wspólnie, mają zamiar raz na dobre rozprawić z wampirami.

Kiedy Adele leci jednym z najwspanialszych okrętów powietrznych by odwiedzić ludy na granicy cesarstwa, statek zostaje zaatakowany. Nikt nie wie o co chodzi wampirom, z reguły ich postępowania są bezmyślne i kieruje nimi tylko zwierzęcy zew krwi. Szybko jednak okazuje się, że chodzi im o osobę księżniczki. W trakcie zażartej walki, którą niestety ludzie zaczęli przegrywać zjawia się zamaskowany mężczyzna, Adele szybko kojarzy jego postać z rozsławionym Greyfriarem, którego do tej chwili uznawała za legendę. Ratują on ją ze szponów wampirów i od tej chwili jest ona skazana na łaskę tego słynnego wojownika zamaskowanego goglami i chustą.
I tu docieramy do okładki już po przeczytaniu kilku pierwszych rozdziałów doceniłam tą fotografię i postacie na niej zawarte. Może, kolorystycznie jest nieciekawie ale za to niesamowicie oddaje wizerunek bohaterów. Miło jest widzieć twarz Greyfriara, który przez większość książki ukrywa swe oblicze.

Greyfiar - skomplikowana postać. Ciężko go opisać nie zdradzając fabuły książki. Małomówny, skryty samotnik. Jednak księżniczka dostrzega w jego postaci pewną arystokratyczną godność, dumę, rezerwę i odrobinę arogancji.
Adele - no cóż księżniczka następczyni tronu i na przyszłą cesarzową wychowywana. Choć z natury jest delikatną osobą, to drzemie w niej wojowniczka, gdzieś tam w środku ciągnie ją do przygód. Ukrywa przed wszystkimi swoje zamiłowanie do okultyzmu, nie może pozwolić na to aby jej poddani dowiedzieli się , że ich księżniczka wierzy w zabobony. Wpływ na te jej zamiłowania ma jej mentor Mamoru, który jest bardzo uduchowionych człowiekiem, przy okazji, jako że jest samurajem uczy księżniczkę władania mieczem i samoobrony.

W książce zdecydowanie czuć męską rękę i na to właśnie miałam nadzieję sięgając po tą lekturę. Akcja goni akcję, krew się leje, głowy latają ... podniebne bitwy okrętów, brawurowe ucieczki do tego intrygi Rzecz jasna książka nie jest o tym jak to księżniczka lata po lesie z zamaskowanym facetem próbując uciec przed wściekłymi wampirami Do wszystkiego dołącza szukający jej narzeczony, swoją drogą cham i prostak, okazuje się, że wampiry wcale nie są takie jak księżniczce się wydawało, trafia w sam środek ich świata co odmieni ją i jej życie całkowicie. A w tym wszystkim Greyfiar i to kim jest.

Co do przypisu "niesamowicie romantyczna powieść" , zdecydowanie tak romantycznie jest, zwłaszcza dzięki wszechwiedzącemu narratorowi ale nie jest to przesadzone. Wątek miłosny jest skromny, ale emocjonujący, uczucie między bohaterami buduje się bardzo powoli i jest tak naturalne, że aż miło. Nie miłość od pierwszego wejrzenia jakich wiele, ale więź która tworzy się na naszych oczach.

"Zakazana miłość w samym środku wielkiej wojny ludzi i wampirów" dodałabym jeszcze , wojny pełnej politycznych intryg, zdrad ale też pełnej poświęceń i bohaterów. A to dopiero początek :)

Rok 1870 "...wyroiły się w całej swej masie, by ujarzmić ludzki świat.[...] I było oczywiste, że ludzkość nie była na to przygotowana; została pokonana przez zaskoczenie. Większość ludzi wręcz porzuciła swoje wierzenia w obliczu istnienia takich potworów.
Wampiry uderzyły w serca wielkich imperiów Europy, Ameryki i Azji. Zdekapitalizowały rządy i armie, zniszczyły...