Książkę „Most do Terabithii” uznałem za arcydzieło z czysto subiektywnych względów. Wiem, że to książka pierwotnie przeznaczona dla dzieci i naprawdę arcydziełem pisarskim nie jest, ale dla mnie to najlepsza książka na świecie.

Pierwszy raz przeczytałem ją w dzieciństwie, wtedy po skończeniu odebrałem ją zwykłą bajkę. Czytając ją w rok w rok będąc coraz starszy widziałem ją w coraz innym świetle. W tej chwili skończyłem ją właśnie czytać po raz n-ty. Popłakałem się niemiłosiernie, bo wreszcie dotarł do mnie sens tej krótkiej powieści. To aż dziwne, ze autorka w 150 stronach zawarła tyle mądrości, przesłania i emocji. Według mnie to nie jest książka dla dzieci, ponieważ one jej nie zrozumieją. Powiem, że chciałbym znaleźć się czasami na miejscu Jessa - w typowej biednej, amerykańskiej wiosce z lat 70 XX wieku, gdzie nie znano jeszcze (na szczęście) elektronicznych gadżetów, a dzieci spędzały wolny czas na pomocy rodzicom albo wśród przyjaciół. Jess przed pojawieniem się Leslie- dziewczyny, która przeprowadziła się do domu obok, nie miał przyjaciół, a wręcz był wyrzutkiem. To dzięki niej zaczął przeżywać na dobre jedyny taki czas w swoim życiu-dzieciństwo. Ona pokazała mu jak otworzyć umysł i wyobraźnię, bo można nią zrobić wszystko. Razem stworzyli sekretną krainę, do której można było wejść przelatując na linie przez strumyk na drugi brzeg do małego lasu – Terabithie, o której wiedzieli tylko oni. Byli jej panami i walczyli w niej ze złem. Leslie pomogła mu także pokonać szkolnych oprawców knując wraz z nim intrygę, której pozytywne skutki Jess odebrał parę miesięcy później.Wszystko to trwa już kilka miesięcy. Pewnego razu chłopak wyjeżdża z nauczycielką do muzeum, po powrocie nic już nie będzie takie samo.

To jest książka o wielkiej, prawdziwej przyjaźni, która przetrwa wszystko,dosłownie wszystko ,o marzeniach, wyobraźni (przecież cała Terabithia to była wyobraźnia dzieci!) i o brutalności świata z którą przyszło im się spotkać w tak młodym wieku.

Książkę „Most do Terabithii” uznałem za arcydzieło z czysto subiektywnych względów. Wiem, że to książka pierwotnie przeznaczona dla dzieci i naprawdę arcydziełem pisarskim nie jest, ale dla mnie to najlepsza książka na świecie.

Pierwszy raz przeczytałem ją w dzieciństwie, wtedy po skończeniu odebrałem ją zwykłą bajkę. Czytając ją w rok w rok będąc coraz starszy widziałem...