Rycerz (albo: Witeź) w tygrysiej skórze (gruz. ვეფხისტყაოსანი , transl. Vepxist’q’aosani) - średniowieczny gruziński epos narodowy, którego autorstwo tradycyjnie przypisuje się Szocie Rustawelemu, poecie, ministrowi skarbu, działającemu na dworze gruzińskiej królowej Tamary.
Utwór powstał w latach 1196-1207 i został poświęcony królowej Tamarze. Najstarsze zachowane odpisy poematu pochodzą jednak dopiero z XVI wieku. Poemat został opublikowany po raz pierwszy w Tbilisi w 1712 r.
Rycerz w tygrysiej skórze zawiera wiele elementów, oddalających go od typowej twórczości średniowiecznej i zbliżającej do literatury renesansowej. Rustaweli opiewa bowiem miłość, przyjaźń, odwagę i siłę ducha, jego bohaterowie są odważni, szlachetni i pełni cnót. Poemat opowiada dzieje walk Tariela i Awtandila o wyzwolenie uwięzionej królewny Nestan-Daredżan, osadzonych w barwnej scenografii Bliskiego Wschodu. Atrakcyjna, romansowo-awanturnicza tematyka dzieła w połączeniu z perfekcjonizmem formalnym sprawiły, że dzieło cieszyło się w Gruzji ogromną popularnością, było chętnie czytane i przepisywane, szybko uzyskując status arcydzieła średniowiecznej literatury gruzińskiej.
Na poemat składa się ponad 1600 strof napisanych szestanstozgłoskowym wierszem (szairi), z zastosowaniem rozmaitych środków artystycznych, metafor, aliteracji, rymów, itp.