Przed lekturą podchodziłem z dużym dystansem do rad skandynawskiego pisarza. Bo czyż kondycja młodzieży i kultury w ogóle w krajach skandynawskich może być dobrą laurką dla tamtejszego wychowawcy młodzieży. Wątpliwości jednak minęły po lekturze pierwszych stron. Teorie autora "dodają się", a ich prosta argumentacja nie pozostawia miejsca na wątpliwości. Krytyczny stosunek do "starego" wychowania jest dla mnie zrozumiały, ale nie jestem pewien, czy odrzucanie go w całości jest dobrym pomysłem. Wśród proponowanych rozwiązań i porad tylko jedna budzi poważne wątpliwości - zaakceptowanie dziecka, na które rodzic w pewnym momencie (wg autora) nie ma już wpływu. To właśnie przez tę postawę mamy wiele rodzin odwołujących się do pewnych ustalonych wzorców moralnych akceptujących zarazem kompletne ich odrzucenie przez własne dzieci np. katolików akceptujących rozwody i ponowne związki swoich dzieci.

Pewne diagnozy przytaczane przez autora zdają się odnosić do społeczeństwa skandynawskiego i niekoniecznie pasują do polskich realiów - jak choćby sugestia, że rodzice przyzwyczaili się nie odmawiać swoim dzieciom.

Choć książka nie jest długa, to zawarte w niej treści mogą być drogocenne i w niejednym czytelniku otworzą oczy na pewne aspekty wychowania. Cieszę się, że miałem okazję ją przeczytać.

Przed lekturą podchodziłem z dużym dystansem do rad skandynawskiego pisarza. Bo czyż kondycja młodzieży i kultury w ogóle w krajach skandynawskich może być dobrą laurką dla tamtejszego wychowawcy młodzieży. Wątpliwości jednak minęły po lekturze pierwszych stron. Teorie autora "dodają się", a ich prosta argumentacja nie pozostawia miejsca na wątpliwości. Krytyczny stosunek...