Kiedy piszę tę recenzję jest lato. Kiedy rozpoczyna się opowieść Siesickiej, też jest lato.
Hamak, słońce, ogród – sielsko, anielsko. Idealny czas, żeby pomyśleć nad tym, co jest i nad tym, co minęło. Właśnie w takich okolicznościach poznajemy Panią Irenę i rozpoczynamy podróż aleją jej wspomnień. Wspomnienia te są bardzo żywe, mimo że minęło wiele lat. Trudno zapomnieć wojnę, którą się przeżyło, trudno nie rozpamiętywać ludzi, których się kochało.
Irena nie potrzebuje odświeżać pamięci, wszystko przecież w niej tkwi, ale ma unikalną okazję spojrzeć na przeszłe życie oczami małej Irenki – dziecka, którym była. Wszystko to dzięki pamiętnikowi, który jakimś cudem przetrwał wojenną zawieruchę. Irena kroczy zatem tą drogą utraconego dzieciństwa, a czytelnik w tej sentymentalnej, smutnej, ale bardzo ciepłej opowieści jej towarzyszy.

To nie jedyny wątek książki. Irena przecież żyje tu i teraz. Ma rodzinę, z którą mieszka, żyje jej problemami, martwi się o jej szczęście. W pewien sposób jej „niegdyś” i „obecnie” się przeplatają, dopełniają.
To dzięki temu „…nie ma z kim tańczyć… nie jest kolejną powieścią historyczną (nie, żebym miała coś przeciwko takim). Jest sagą, choć zawartą na niewielkiej liczbie stron.
Dlaczego warto sięgnąć po tę książkę?
Dla Irenki (tej młodej i tej dorosłej), dla babci i jej nienagannych manier, dla ojca-oficera, który nigdy nie wrócił, dla Franki, Halszki, Weroniki, dla Krzysia i wielu innych, których warto poznać.
Jeśli nie boicie się wzruszeń, to gorąco polecam tę książkę.

Ps. Tytuł autorka zaczerpnęła z wiersza Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „zagubiony tancerz”
„Zwiędły suknie i wachlarz z piór strusich
czas opada jak chmura szarańczy
wszystko kończy się prędzej niż musi
gra muzyka lecz nie ma z kim tańczyć (…)”

Kiedy piszę tę recenzję jest lato. Kiedy rozpoczyna się opowieść Siesickiej, też jest lato.
Hamak, słońce, ogród – sielsko, anielsko. Idealny czas, żeby pomyśleć nad tym, co jest i nad tym, co minęło. Właśnie w takich okolicznościach poznajemy Panią Irenę i rozpoczynamy podróż aleją jej wspomnień. Wspomnienia te są bardzo żywe, mimo że minęło wiele lat. Trudno zapomnieć...