No nie wiem... chyba zaczynają mnie już trochę męczyć te tajemnice. Niewiedza jest w porządku, o ile od czasu do czasu stanie się coś, co podtrzyma ciekawość. A ten tom to tylko zbieranina pytań, niedopowiedzeń i urywanych w połowie rozmów. Niby się dzieje, niby jest intryga, ale to wciąż to samo. Kiedy już pojawia się cień szansy na to, że coś się wyjaśni, Azzarello raczy nas używanym do porzygu "tego dowiesz się niedługo" albo "wkrótce zobaczysz" czy też enigmatycznych "oni, ten, ta, to". Znana z pierwszej części Dizzy spotyka się tu z paryskim dziennikarzem i przez kilkadziesiąt stron dyskutują o wydarzeniach z głównej linii fabularnej. Ale robią to w taki sposób, że nie wyciągnąłem ani jednej przydatnej informacji z ich rozmowy. Na początku to nawet fajny zabieg tajemniczości, ale ile można? Napraw to, Brian, bo ja wciąż jestem pełen nadziei!

No nie wiem... chyba zaczynają mnie już trochę męczyć te tajemnice. Niewiedza jest w porządku, o ile od czasu do czasu stanie się coś, co podtrzyma ciekawość. A ten tom to tylko zbieranina pytań, niedopowiedzeń i urywanych w połowie rozmów. Niby się dzieje, niby jest intryga, ale to wciąż to samo. Kiedy już pojawia się cień szansy na to, że coś się wyjaśni, Azzarello raczy...