Książka w moich łapach wzięła się, gdy na siłę została mi wsadzona do torby z tekstem: "Nie czytałaś tego, nie miałaś dzieciństwa".

Po przeczytaniu bardzo długo zastanawiałam się, czy mam prawo oceniać tę książkę. W końcu do grupy docelowej od dawna nie należę, a wszelkie morały się przeterminowały. Ale oceniam i dochodzę od wniosku, żem po prostu za stara. Wszystko to, co one przeżywały przeżyłam w sposób czasami i bardziej intensywny, bardziej pogmatwany. Chyba tylko historia dziewczyny z obozu jest mi obca, bo tak głupia nigdy nie byłam.
Język wybitnie przeciętny. Rozumiem, że świadomość, że będą czytać cię dwunastolatki trochę ogranicza, lecz nie aż tak, by praktycznie zrezygnować z szerszych opisów, głębszego (niż stereotypowy) opisu postaci i ich historii. Może po prostu po arcydziełach realizmu, ciężko przestawić się na coś tak nieskomplikowanego: zarówno w fabule, jak wyżej wspomnianym języku.
Plus to cytaty, które w stanowczej większości ubarwiały czytanie i były po prostu dobre.

Zatem czemu nota "przeciętna"? Wszystkie z moich przyjaciółek czytały to w dzieciństwie i były zachwycone. Myślę, że ja też nie pogardziłabym taką lekturą. A gdybym miała córkę, dałabym jej to bez zawahania.

Książka w moich łapach wzięła się, gdy na siłę została mi wsadzona do torby z tekstem: "Nie czytałaś tego, nie miałaś dzieciństwa".

Po przeczytaniu bardzo długo zastanawiałam się, czy mam prawo oceniać tę książkę. W końcu do grupy docelowej od dawna nie należę, a wszelkie morały się przeterminowały. Ale oceniam i dochodzę od wniosku, żem po prostu za stara. Wszystko to,...