Z chwilą odkrycia trylogii "Czarnych kamieni" zostałam bezkompromisowo wciągnięta i zauroczona światem Krwawych, który wtedy był wyjątkowo okrutny i bezlitosny. Rządzące Królowe były bezwzględne i na wskroś przesiąknięte złem. Tego świata już nie ma. Odkąd magiczna burza zabiła wszystkich niewdzięczników życie powróciło do dawnych świetlanych czasów. Przy czytaniu już ósmego tomu tego cyklu tęsknie spoglądam na dawne tomy, gdzie podłoże było zdecydowanie ciekawsze. Gdzie miano "krwawy" w pełnie zasługiwało na taką nazwę.

Oczywiście nie mogę ująć uroku i świetności temu cyklowi, ale brakuje mi tamtego stylu Bishop.

"Pani Shaladoru" to kontynuacja wydarzeń z "Przymierza ciemności". Cassidy przebywa już jakiś czas w Dena Nehele, ludzie zaczynają odczuwać do niej szacunek i uznawać za swoją Królową. Wszystko wskazuje na to, że odbudowa królestwa przebiega zgodnie z planem, jednak dziedzic Szarych - Theran nadal sprzeciwia się takiej królowej. Marzy o kobiecie pięknej, która potrafiłaby zawładnąć męskimi sercami. W dniu, kiedy w Dena Nehele pojawia się Kermilla, Theran podejmie decyzję, od której zależeć będzie istnienie królestwa.

Anne Bishop wykreowała niezwykły świat. Niestety świat bez prawdziwych krwawych traci swój blask. Owszem, autorka nadal potrafi wywołać uśmiech ciętymi ripostami czy nawet głęboki śmiech, kiedy do gry wchodzą Sceltie. Brakuje mi jednak tego dawnego stylu pisarki, tego, przez który zarywałam noce, aby móc dalej czytać. "Panią Shaladoru" czyta się błyskawicznie, tak jak pozostałe części, ale zmienia się w tym tomie coś, od czego nie mogłam się oderwać. To już nie jest tak niezwykła trylogią, z jaką miałam do czynienia, ale zdecydowanie spadek formy. Nie ratuje tego plejada ciekawych bohaterów, hierarchia, z jaką mieliśmy do czynienia czy nawet nawiązki do Daemona i Jaenelle.

Naturalnie nie będę tylko zarzucać tej powieści spadku formy, bo przecież książkę pochłonęłam w dwa dni. Niewątpliwie działa na to moja słabość, ciekawy styl autorki czy zaintrygowanie dalszymi losami. Bo pomimo tego dziwnego zjawiska pogorszenia, książkę czyta się przyjemnie, a świat Cassidy ma swój urok. Szkoda tylko, że Bishop nie próbuje zmieniać przetartych szlaków, że nadal podąża bezpieczną ścieżką. Eksperyment zmiany w "Splątanych sieciach" wyszedł jej rewelacyjnie i dlatego dziwię się, że kolejne trzy części to powrót do znanego i bezpiecznego terenu.

Nie będzie zawiedziony ten, kto pokochał poprzednie części, zawiedzie się ten, co liczy na powrót do dawnej świetności cyklu. Nie będzie zawiedziony nikt, bo prawda jest taka, że "Pani Shaladoru" utrzymuje poziom dobrej książki, chwila spadku nie zagraża świetności cyklu i nadal polecam i zachęcam do niego gorąco!

Z chwilą odkrycia trylogii "Czarnych kamieni" zostałam bezkompromisowo wciągnięta i zauroczona światem Krwawych, który wtedy był wyjątkowo okrutny i bezlitosny. Rządzące Królowe były bezwzględne i na wskroś przesiąknięte złem. Tego świata już nie ma. Odkąd magiczna burza zabiła wszystkich niewdzięczników życie powróciło do dawnych świetlanych czasów. Przy czytaniu już...