Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór esejów Michała Libery rozpoczyna się analizą noise'u i gdybym nie była fetyszystką słowa, pewnie bardziej wprawiłyby mnie te rozważania w konsternację niż zachwyt, a to ze względu na stężenie nieznanych mi pojęć czy też nazwisk. Stało się jednak inaczej. Czytanie o muzyce w zasadzie dla mnie obcej lub znanej bardzo mało, zaczęło być przygodą, w której ciągle poznawałam nowe znaczenia, nazwy i dźwięki. Co więcej, chciałam te odgłosy, hałasy i szumy poetycko interpretować, podczas słuchania rozpatrując różne do nich podejścia. W tym jest naprawdę sporo magii, to takie opisywanie dźwięków przeróżnych, dywagacje o nich, o formach, gęstnieniu, złożoności lub jej braku. Zaglądanie pod podszewkę współczesnej muzyki. Szukanie analogii, przeciwstawianie różnych teorii, budowanie nowych światów. Po przeczytaniu danego fragmentu, puszczałam utwór, a później starałam się odnaleźć to, co w swoich erudycyjnych rozprawach zawiera Libera. I co? Udawało się. Ba, nawet zaczęłam to lubić. To książka o tym co się dzieje w muzyce współczesnej i jak się dzieje. Odsłania jej intymną stronę, próbuje ujawnić ukryte w niej 'znaczenia' albo zinterpretować to co już ma swoje znaczenie z jakiejś perspektywy. Na przykład z perspektywy tworzącego je muzyka. Pokazuje w jaki sposób obecnie eksperymentuje się z dźwiękiem, jak wykorzystuje się przestrzeń, co można zrobić z przedmiotami przeróżnymi, w jakiej scenerii tworzyć. Zawiera bardzo dużą dawkę informacji, spisaną przez elokwentnego człowieka, który zaciekawia, a nie odstręcza. Bardzo spodobał mi się ten sposób filozofowania o muzyce, zadawania pytań, odkrywania nowych obszarów jej pojmowania, na dodatek posługując się często poetyckimi opisami. Polecam nie tylko dla ludzi obytych z tematem.