Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejny wywiad rzeka, w którym znany aktor i reżyser opowiada o swoim życiu i twórczości w szczególności o swojej chorobie, ale o tym akurat dosyć mętnie. Dostajemy za to sporo ploteczek i anegdotek z życia polskich celebrytów. Za dużo w książce szczegółów z dziecięcego i młodzieńczego życia pana Olafa, dla mnie mało ciekawych. Rzecz ani lepsza ani gorsza od innych tego typu. Książka, którą dosyć szybko przeczytałem w czasie długiej podróży. To kolejny wywiad rzeka ze znanym aktorem i reżyserem ani lepszy ani gorszy od pozostałych. Niemniej parę rzeczy w książce jest w miarę interesujących. Mówi trochę Lubaszenko o swojej chorobie, ale nie jest do końca jasne, co mu dolegało, alkohol depresja, hormony? Mówi też, że kompletnie olewa tabloidy, po różnych wpadkach medialnych, też zaliczonych przez jego ojca, Edwarda Lindę-Lubaszenkę. Z drugiej strony książka pełna jest najróżniejszych anegdotek, które mają dość tabloidowy charakter: to takie w gruncie rzeczy błahe ploteczki na temat znanych i sławnych. Ciekawe i chyba prawdziwe są poglądy Lubaszenki na temat naszego pożal się boże show-biznesu: „Nie mam złudzeń – światowym show-biznesem nie będziemy nigdy, bo nie mamy takiego rynku. Jesteśmy rynkiem dla trzydziestu ośmiu milionów ludzi, z czego dwa mieszkają w Wielkiej Brytanii. Dla Stanów czy Anglii mamy w tym kontekście znaczenie peryferyjne.” Fajna i jakoś mi bliska jest jego nostalgia za starymi dobrymi czasami komuny: „Piliśmy wódkę, ale toczyliśmy przy niej poważne rozmowy, śpiewaliśmy i recytowaliśmy. A dziś? Dziwne i zarazem piękne to były czasy. Istniała jakaś zbiorowość, wytworzyły się relacje międzyludzkie, które nigdy się nie powtórzyły.” Z drugiej strony książka ma parę mało interesujących rozdziałów. Na przykład Lubaszenko cały rozdział poświęca na swoje przygody szkolne, jak to było w klasie, psikusy urządzane nauczycielom, ale po co o tym mówi? Inny rozdział jest poświęcony jego życiu miłosnemu i znów wiele o pierwszych szkolnych miłościach, i znowu pojawia się pytanie: po co? W ogóle mam wrażenie, że cała książka ma charakter nieco tabloidowy, niezbyt jest głęboka, natomiast pełna ploteczek, anegdotek, ot kolejna na długiej liście wywiadów-rzek z celebrytami. Za dużo w tej rozmowie słów za mało treści.