Mirosław Pęczak

Lektura bardzo cenna, ale nierówna. Pęczak opisuje wybrane subkultury PRL - od chuliganów i bikiniarzy przez gitowców i hipisów, aż do punkowców i Pomarańczowej Alternatywy. Najlepsze są części poświęcone latom 70. i 80. - widać, że czasy hipisów i punków najbardziej Pęczaka zajmują i można dać się porwać opowieściom o ludziach szukających własnej wolności, którzy jednak czasami dopiero z gazet dowiadywali się, że jakoś ich zakwalifikowano. Świetny dobór materiałów, co rusz albo fragmenty wspomnień, albo ówczesnej prasy, albo milicyjnych notatek. Wartościowe są podsumowania, z których wynika, że o ile np. w Wielkiej Brytanii subkultury wywodziły się ze środowisk robotnicznych, w Polsce nierzadko była to domena dzieci z inteligenckich domów. Ostatnie rozdziały (będące fragmentami innych wcześniejszych prac Pęczaka) są dość hermetyczne, dominuje w nich socjologiczna nowomowa. Tak jakby autor chciał umieścić jak najwięcej materiału - niestety cierpi na tym spójność książki.