Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W oryginale zbiór nazywa się "Mes Contes de Perrault" - "Moje baśnie Perraulta", co wyraźnie podkreśla zamiar ogłoszony przez Ben Jellouna w przedmowie: przepisać po swojemu, czyli m.in. z perspektywy frankofońskiego pisarza z Maroka, baśnie znane ze szkoły i kluczowe dla kultury francuskiej. Koncepcja ciekawa, ale efekt trochę mnie rozczarował. Baśnie Perraulta (mówię o oryginałach, a nie pleniących się wszędzie adaptacjach dla dzieci) znam praktycznie na pamięć, więc przy lekturze dobrze widziałam, co Ben Jelloun przejął od swojego poprzednika, a co zmienił i dodać. Niestety, bardzo często odnosiłam wrażenie, że zmiany były albo za duże, albo za małe i efekt końcowy to trochę gargamel, czyli domeczek mistrzowsko zwięzłej baśni Perraulta obudowany ze wszystkich stron wieżyczkami opisów, refleksji, dygresji i epizodów doczepionych przez Ben Jellouna. Raczej eklektyzm niż synteza i stworzenie nowej jakości. No i jeszcze to ciągłe moralizowanie (w przeciwieństwie do Perraulta, Ben Jelloun nie pozwala swoim bohaterom na niedoskonałość) i płytkie feminizowanie... Najlepiej wypadają chyba "Ośla Skóra" i "Paluszek", "Dziewczynka w czerwonej burce" też daje radę mimo (a może właśnie z powodu?) łopatologicznych nawiązań do fanatyzmu islamskiego. Mimo wszystko wolę zwykłe baśnie Perraulta.