Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałam dwa podejścia do tej książki. Za pierwszym razem kompletnie nie mogłam się nią wciągnąć, więc bardzo szybko wróciła ona na półkę. Ale ponieważ lubię poznawać wojenne i powojenne życiorysy to nie chciałam rezygnować z jej przeczytania. Dlatego też, po jakimś czasie znów po nią sięgnęłam. I tym razem z chęcią i zainteresowaniem zapoznałam się z całą treścią. Tak więc uważam, że jest to typ książki, do której trzeba usiąść w odpowiednim czasie. Przede wszystkim musimy mieć akurat ochotę na reportaż o ludziach, których los mocno doświadczył. I musimy mieć też spokojną głowę, aby móc skupić się na tekście, który absolutnie nie należy do łatwych i przyjemnych. Nie możemy się do tej książki zmuszać, bo wtedy nie odbierzemy jej jako wartościowej lektury. Dzieło to składa się z kilkunastu rozdziałów, a każdy z nich poświęcony został innym bohaterom. Są wśród nich Polacy, są Ukraińcy, są też przedstawiciele mniejszościowych grup etnicznych np. Łemkowie albo Bojkowie. Ludzie Ci, w 1947 roku zostali objęci akcją „Wisła” i przymusowo przesiedleni na Ziemie Odzyskane. A teraz opowiadają, jak wyglądało ich życie zarówno przed, jak i po wysiedleniu. Z jakimi trudami przyszło im się wtedy zmierzyć. W jakim strachu i w jakiej biedzie musieli funkcjonować. W tekście zostały przytoczone ich autentyczne wypowiedzi, dlatego też jedne rozdziały czyta się lepiej a inne gorzej. Ale ogólnie książka jest bardzo dobra. Rzetelnie napisana, z uwzględnieniem różnych faktów historycznych, takich jak daty, nazwiska czy nazwy miejscowości. Warty zwrócenia uwagi jest też bardzo dobrze oddany klimat życia w tamtych czasach. Jeśli ktoś lubuje się w reportażach i z ciekawością zaznajamia się z opowiadaniami ludzi, którym los zgotował ciężki żywot, to sięgnięcie po to dzieło z dużym prawdopodobieństwem będzie dobrym wyborem. Jedna tylko rzecz mnie tutaj drażniła. A mianowicie, pytania zadawane przez autora swym rozmówcom. Konstruował je w taki sposób, że czasami miałam wrażenie, iż nie dawał on wiary w przytaczane opowieści. Niektóre pytania podważały ich słowa, czasem odnosiłam wrażenie, jakby chciał nimi zmusić do przyznania, że coś zostało ukryte albo że coś ciąży na sumieniu. Może się tutaj czepiam, może przesadzam, ale tak to właśnie odbierałam. Nie mniej jednak, jest to dobry i warty przeczytania reportaż.