Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam spory dylemat odnośnie tej książki. Nie wiem jak trafnie opisać swoje wrażenia, by nie znęchęcić i jednocześnie nie zaostrzyć co niektórym apetytu na ten tytuł. Przez większość czasu nie mogłem się doczekać, aż skończę ją czytać. Niektóre fragmenty niepotrzebnie się dłużyły, zamiast akcji wiało nudą. Czy książka ta miała pecha, bo na nią trafił mój przesyt związany z podobnymi tytułami? Być może, w końcu literatura piękna z Wołowca jest moim zdaniem często dosyć podobna, a że czytam jej dużo, to w końcu musiało się jakoś odbić. Może czytałem ją w złych warunkach? Może tramwaj i autobus to jednak zbyt rozpraszające miejsca, a przesłanie książki gdzieś umykało podczas kolejnych przystanków? A może ta książka po prostu nie była tak dobra jak ją zapowiadano? Porusza ważne tematy - własnej tożsamości, identyfikacji z nowym otoczeniem, szukaniem własnego ja. I te fragmenty decydowały, że książka nie była wcale taka zła. Więcej - pozwalały lepiej odbierać całość. Nagle styl pisania Autorki stawał się zrozumiały, akcja się zazębiała, widać było cały ten ciąg zdarzeń, wszystko zaczynało mieć sens... Książka jest wymagająca. Zachęcam do szczególnego skupienia się nad nią - odłóż inne tytuły (zwłaszcza Czarną beletrystykę!),usiądź z nią na spokojnie. Jeżeli trochę ponad 200-stronicowa broszurka sprawia takie problemy, to musi coś w sobie mieć. Ja tego niestety nie dostrzegłem. Albo właśnie tak.