Z relacji Danuty Drachal : Spojrzałam na to morze ruin i serce we mnie zamarło. Tam nie było nic, ani wody, ani światła, ani ulic. Nie mogła...
Najnowsze artykuły
- ArtykułyAgnieszka Janiszewska: Relacje między bliskimi potrafią się zapętlić tak, że aż kusi, by je zerwaćBarbaraDorosz4
- ArtykułyPrzemysław Piotrowski odpowiedział na wasze pytania. Co czytelnikom mówi autor „Smolarza“?LubimyCzytać3
- ArtykułyPięć książek na nowy tydzień. Szukajcie na nich oznaczenia patronatu Lubimyczytać!LubimyCzytać2
- Artykuły7 książek o małym wielkim życiuKonrad Wrzesiński40
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Katarzyna Madoń-Mitzner
Źródło: Fot. Tomasz Kubaczyk / DSH
8
7,6/10
Urodzona: 20.08.1957
Katarzyna Madoń-Mitzner – redaktor i praktyk historii mówionej, autorka wielu publikacji i wystaw związanych z XX-wieczną historią Polski. Współzałożycielka Ośrodka KARTA, obecnie zastępca dyrektora Domu Spotkań z Historią w Warszawie i kierownik Archiwum Historii Mówionej DSH i OK.
7,6/10średnia ocena książek autora
79 przeczytało książki autora
347 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Ostrzej widzieć. Fotoreportaż w „ITD” 1960−1990. In Focus. Photo reportages from ITD 1960-1990
Katarzyna Madoń-Mitzner, Krzysztof Wójcik (fotograf)
8,5 z 2 ocen
6 czytelników 0 opinii
2020
Warszawa na nowo. Fotografie reporterskie 1945–1949
Katarzyna Madoń-Mitzner, Anna Brzezińska
7,9 z 7 ocen
24 czytelników 2 opinie
2020
Odzyskana. Fotoreportaż z Warszawy 1918–1939. A City Regained. Documentary Photography of Warsaw
Katarzyna Madoń-Mitzner, Anna Brzezińska
8,0 z 4 ocen
13 czytelników 1 opinia
2018
Przetrwałam: doświadczenia kobiet więzionych w czasach nazizmu i stalinizmu
Katarzyna Madoń-Mitzner, Magda Szymańska
8,1 z 37 ocen
229 czytelników 5 opinii
2017
Sen o mieście. Warszawa lat 50. i 60. na zdjęciach Zbyszka Siemaszki ze zbiorów Agencji FORUM
Katarzyna Madoń-Mitzner, Krzysztof Wójcik (fotograf)
8,0 z 4 ocen
15 czytelników 0 opinii
2016
Wojna na Kaszubach. Pamięć polskich i niemieckich świadków
Katarzyna Madoń-Mitzner, Roland Borchers
5,7 z 3 ocen
11 czytelników 1 opinia
2014
Warszawiacy nie z tej ziemi. Cudzoziemscy mieszkańcy stolicy 1945-1989
Jerzy Kochanowski, Katarzyna Madoń-Mitzner
7,0 z 4 ocen
29 czytelników 0 opinii
2013
Popularne cytaty autora
Cytat dnia
Chodziłem do szkoły przez zrujnowane miasto. Na początku nie było żadnej komunikacji, ani tramwajów, ani autobusów. Ale to miasto, śmierteln...
Chodziłem do szkoły przez zrujnowane miasto. Na początku nie było żadnej komunikacji, ani tramwajów, ani autobusów. Ale to miasto, śmiertelnie ugodzone, w sposób zadziwiający błyskawicznie ożywało." - z relacji Jerzego Timoszewicza.
1 osoba to lubiJak to było możliwe, że myśmy cegła po cegle odgruzowywali te ruiny... Nadal nie potrafię zdać sobie sprawy z tego cudu - jak można było z t...
Jak to było możliwe, że myśmy cegła po cegle odgruzowywali te ruiny... Nadal nie potrafię zdać sobie sprawy z tego cudu - jak można było z tego morza ruin znowu wznieść miasto." - z relacji Danuty Drachal.
1 osoba to lubi
Najnowsze opinie o książkach autora
Warszawa na nowo. Fotografie reporterskie 1945–1949 Katarzyna Madoń-Mitzner
7,9
O dziwo jest to bardzo optymistyczny album. Na zdjęciach znajdziemy uchwycone scenki z powojennej Warszawy. Posiłek przy starannie nakrytym stole, kwiaty w wazonie, cóż z tego że w jadalni brak ściany, a w dali ruiny (1945). Czyszczenie miasta. Odbudowa. Dzieci. Zabawa. Wyścig kolarski na Marszałkowskiej (1947). Tour de Pologne (1948). Puchar Davisa (1947). I mój faworyt. Kolejka do weterynarza (1948).
Życie łatwo się nie poddaje.
Przetrwałam: doświadczenia kobiet więzionych w czasach nazizmu i stalinizmu Katarzyna Madoń-Mitzner
8,1
bardziejlubieksiazki.pl
Przetrwałam to 15 wywiadów, opowieści kobiet, które przeżyły sytuacje graniczne – opowiadają o tym, jak udało im się przetrwać i z czym musiały zmagać się później. Nie są to opowieści jedynie o czasie spędzonym w obozie, o czasie opresji. To pełne, zamknięte historie – od urodzenia, wychowania, domu, szkoły. To również był zamysł osób pracujących nad tymi materiałami – by pokazać je nie tylko przez pryzmat cierpienia. Moim zdaniem bardzo słuszny – nie chodzi tu przecież o wyolbrzymienie cierpień czy pokazywanie jedynie dramatu. A może inaczej – właśnie ten dramat jest jeszcze zwielokrotniony i podkreślony przez znajomość życia bohaterek. Poznajemy je, jesteśmy w stanie je polubić, widzimy, że to często zwykłe dziewczyny, młode osoby, takie jak my sami czy nasi znajomi. Osoby, które różnią się od nas jedynie tym, że żyły w nieodpowiednim czasie w nieodpowiednim miejscu. Czy rodzi się w głowie czytelnika myśl, co ja bym zrobił na ich miejscu? Jestem pewna, że tak. Ja niejednokrotnie łapałam taką myśl w głowie, ale nigdy nie odważyłam się zatrzymać przy niej dłużej i spróbować na nią odpowiedzieć. I mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała tego robić.
W książce znajdziemy opowieści kobiet, które przeżyły niemieckie obozy koncentracyjne, pracę przymusową, sowieckie łagry, zesłanie oraz więzienia w stalinowskiej Polsce. Poza oczywistą wartością historyczno-poznawczą, ta książka daje czytelnikowi coś jeszcze. Zostawia w nim wiele emocji, często sprzecznych. Choć znamy historię, perspektywa się zmienia, kiedy ktoś nam opowiada o swoim życiu i o tym, co się w nim wydarzyło. Pojawia się niedowierzanie – po pierwsze z powodu tego, że rzeczy, o których kobiety opowiadają naprawdę miały miejsce, a po drugie – że one to przetrwały. Rzeczy, które nie miały prawa się wydarzyć i ludzie, którzy są ich świadkami – to wstrząsające połączenie, które żadnego czytelnika nie pozostawi obojętnym.
Warto zwrócić również uwagę na wydanie – jest bogato ilustrowane (te zdjęcia!),jakość jest doskonała, a do książki dołączona jest płyta CD, na której na której między innymi możemy posłuchać nagrań wypowiedzi bohaterek. Robi to kolosalne wrażenie.
Podsumowując – bardzo podziwiam tych ludzi, którzy chcą dawać świadectwo tego, co się wydarzyło, mimo że bardzo często są to trudne wspomnienia. Podziwiam też tych, którzy docierali do tych ludzi i nagrywali ich rozmowy – niejednokrotnie te opowieści byłyby stracone, gdyby nie ten projekt. Warto i trzeba czytać!