Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tegoroczny październik zaowocował u mnie o przeczytane książki o ponadprzeciętnej objętości. Wspomnienia Karla Dönitza to jakby nie było, prawie 600 stron druku. Niestety coraz częściej zdarza mi się, że niektóre publikacje trafiają w moje ręce zbyt późno. Gdybym trafił na „10 lat i 20 dni” powiedzmy dwie dekady temu, gdy znacznie bardziej fascynowała mnie wojna na Atlantyku, zapewne byłbym tą publikacją o wiele bardziej oczarowany. Z bieżącej perspektywy czyta się te wojenne wspomnienia z mniejszą ekscytacją, bo opisywane wydarzenia nie stanowią większej sensacji. Być może ma na to także wpływ dość suchy, wręcz ascetyczny styl pisarski Grossadmirala. Daje się również zauważyć zmienność narracji. Dönitz inaczej pisał o latach, w których dowodził tylko bronią podwodną (widoczny większy sentyment w stosunku do dowódców U-bootów i ich załóg),inaczej widzi prowadzenie wojny z punktu widzenia Głównodowodzącego Kriegsmarine. Nie popadając jednak w skrajność, to wspomnienia z lat 1935-45 zawierają też ciekawe rozdziały: analiza przyczyn „kryzysu torpedowego”, okoliczności wydania tragicznego w następstwach „Laconia-Befehl”, operacje amerykańskich okrętów wojennych na Atlantyku przed formalnym wejściem USA do wojny, a przede wszystkim – trochę zapomniany okres sprawowania funkcji jako Prezydent Rzeszy Niemieckiej, który formalnie trwał aż do 05.06.45 r. Tak naprawdę niewiele wiemy o politycznym wymiarze miesiąca maja 1945 r. dla Niemiec, sprowadzając go wyłącznie do podpisania aktu kapitulacji. Jeśli natomiast coś może drażnić, to na pewno subiektywna ocena reżimu hitlerowskiego oraz dwuznaczna ocena zamachu 20 lipca. Reasumując, nota LC balansująca na poziomie 7.4 absolutnie adekwatna.