Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Adrenalina. Moje nieznane historie” to trzecia książka Zlatana Ibrahimovica. Pierwsza („Ja, Ibra”) podobała mi się, drugiej („Ja, futbol”) nie miałem okazji czytać, a teraz jest na tyle droga, że nie sądzę, abym ją kupił. Dobre wrażenie z pierwszej książki sprawiło, że oczekiwałem czegoś podobnego po kontynuacji. Ale niestety trochę się rozczarowałem… Pierwszą przeczytałem szybciutko, a ta jakoś mi nie wchodziła. Napisana jest inaczej, być może dlatego, że współautor jest inny – ta zmiana nie jest moim zdaniem korzystna. W tej książce Ibra ma już 40 lat i mnóstwo trofeów na koncie – wrócił do AC Milan i znacząco pomógł odbudować moją ulubioną drużynę. Gra już inaczej niż kiedyś, ale sama jego obecność w szatni i na ławce zdziałała cuda. Stał się mentorem dla młodych zawodników, którzy mieli umiejętności, ale brakowało im ducha walki. Ta książka to generalnie zbiór anegdot dotyczących Ibry i jego bliskich. Czytając czuje się, że to nadal on, ale widać też, że nabrał z czasem nieco pokory. Co nie zmienia faktu, że jego ego wciąż jest jednym z największych na światowych boiskach ;) Podobno niedawno LeBron James wysłał mu swoją koszulkę LA Lakers, a Ibra odesłał mu ją ze swoim autografem :D Najlepiej nie czytać „Adrenaliny”, jeśli nie przeczytało się wcześniej „Ja, Ibra” – odbiór tej książki jest lepszy, kiedy zna się przeszłość, początki Ibrahimovica. Dla wielu jest on największym arogantem jaki chodził po boiskach piłkarskich, ale nie można mu odmówić umiejętności, siły charakteru i samozaparcia w dążeniu do celu. Zdobywał tytuły mistrzowskie, był wielokrotnie królem strzelców, a mimo to jakimś cudem nie udało mu się nigdy wygrać Ligi Mistrzów. W reprezentacji Szwecji jest najlepszym strzelcem i prawdopodobnie też najlepszym zawodnikiem w jej historii. Ja śledziłem jego karierę odkąd zobaczyłem co wyprawiał na holenderskich boiskach w barwach Ajaxu Amsterdam, czyli od 2001 roku. Darzę go dużym szacunkiem, jest jednym z moich ulubionych piłkarzy. Trochę szkoda, że przyszło mu grać w erze Messiego i Cristiano Ronaldo - gdyby nie to, na pewno zdobyłby Złotą Piłkę. Jako że jest to słabsza pozycja od "Ja, Ibra" (oceniłem bodajże na 7/10),to daję jej 6/10. Czegoś mi tu zabrakło, ale jest to całkiem niezła pozycja. Przede wszystkim dla fanów piłki nożnej, którzy chcieliby dowiedzieć się czegoś więcej niż widać na boisku i można przeczytać w prasie piłkarskiej.