Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rodzina Śliwińskich po przeżytych już miesiącach wojennej zawieruchy nagle zostaje wypędzona z własnego domu i przewieziona w głąb niemieckiej Rzeszy. Na miejscu zostają kupieni przez nazistowskich bauerów, by wykorzystywać ich bestialsko jako siłę roboczą bez godnych warunków do życia. Jakie można mieć perspektywy w takiej sytuacji? Jakie nadzieje, oczekiwania, plany? Można bowiem powtarzać sobie ciągle, że mogło być gorzej. Jednak czy jest coś gorszego od odebranego człowieczeństwa? Anna Augustyniak postanowiła opisać historię swojej rodziny, bliskich, którzy w czasie niezwykle trudnym w naszej historii zostali (tak jak wiele milionów innych ludzi, nie tylko z Polski) wysiedleni z własnego domu, pozbawieni wszelkich dóbr zgromadzonych przez lata i wystawieni na sprzedaż, jak przedmioty. Co uderzyło mnie od razu, książka jest napisana bardzo wprost, bez zbędnych ozdobników, wręcz surowo. Nie pozostawia miejsca do usprawiedliwiania pewnych działań. W przypadku opisywania historii własnych przodków można obawiać się o warsztat autorski, ten jednak w owym przypadku jest na naprawdę wysokim poziomie. Doceniam także podejście do tematu II WŚ od zupełnie innej strony niż dotychczas. Zwykle czytamy o tym, co działo się w okupowanej Polsce, obozach koncentracyjnych lub ewentualnie w szeregach wroga. Rzadko kiedy możemy poznać dzieje Polaków wywiezionych gdzieś, w odmęty Szwarcwaldu. Autorka przedstawia losy głuchoniemej Bronki Suś, jej siostry Władki z mężem Janem i dziećmi: Jankiem i Krysią. Kolejnym unikatowym elementem jest perspektywa osoby z niepełnosprawnością, jednak tam, gdzie ciężko porozumiewać się językiem polskim, nie wydaje się to wielkim kalectwem. Reportaż ten jest niezwykle wnikliwy, rzetelny i zawiera wszystkie fakty, które pragnę znać. Niesamowite jest spojrzenie na Niemców nie jako żołnierzy, ale jako ludzi, mieszkających nadal w tych samych gospodarstwach, na tej samej ziemi. Ich indoktrynację, propagandę lejącą się z każdego medium, ile byli w stanie poświęcić dla wodza. Jedynym minusem, który mogę wyróżnić jest postawa i wypowiedzi Janka - ojca pisarki. Były one dla mnie trochę zbyt patetyczne i po prostu czasem nie na miejscu, mimo tego doceniam że i taka forma dialogu z osobą, która przeżyła to piekło znalazła swoje miejsce. Dawno nie czytałem tak dogłębnej i wielowarstwowej książki! Jeśli szukacie czegoś, co zainteresuje Was i poprowadzi w temacie II Wojny Światowej pozycja spod pióra Pani Anny na pewno sprawdzi się rewelacyjnie!