Najnowsze artykuły
- Artykuły6 książek o AI przejmującej władzę nad światemKonrad Wrzesiński20
- ArtykułyBieszczady i tropy. Niedźwiedzia? Nie – Aleksandra FredryRemigiusz Koziński4
- ArtykułyCzytamy w weekend. 26 kwietnia 2024LubimyCzytać321
- ArtykułySzpiegowskie intrygi najwyższej próby – wywiad z Robertem Michniewiczem, autorem „Doliny szpiegów”Marcin Waincetel6
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Jerzy Kłoczowski
Źródło: wroclaw.gazeta.pl
35
7,0/10
Urodzony: 29.12.1924
Polski historyk, profesor KUL, senator I kadencji. Brat dominikanina Jana Andrzeja Kłoczowskiego. Kawaler Orderu Orła Białego.
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej i uczestnikiem powstania warszawskiego, podczas którego stracił prawą rękę. W latach 1945–1948 studiował na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1950 uzyskał stopień naukowy doktora i został wykładowcą Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1967 został profesorem nadzwyczajnym (otrzymując tytuł naukowy profesora),a w 1974 profesorem zwyczajnym. W pracy naukowej zajmuje się historią Polski przedrozbiorowej i dziewiętnastowiecznej, historią chrześcijaństwa w Polsce i dziejami zakonów oraz historią Europy Środkowo-Wschodniej. Kierował na KUL Katedrą Historii Średniowiecznej, Katedrą Historii Kultury Polskiej, od 1957 Instytutem Geografii Historycznej Kościoła w Polsce. Był także dziekanem Wydziału Nauk Humanistycznych na tej uczelni, wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Komisji Historii Porównawczej Kościołów, przewodniczącym Polskiej Komisji Historii Porównawczej Kościołów w Komitecie Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk oraz kuratorem Koła Naukowego Historyków Studentów KUL. W latach 2000–2004 przewodniczył Konwentowi Europejskiego Kolegium Polskich i Ukraińskich Uniwersytetów, następnie został jego honorowym przewodniczącym. W 1956 należał do założycieli warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Od 1981 do 1991 był członkiem rady Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej Fundacji Jana Pawła II w Rzymie. Od 1981 kierował pracami Wszechnicy Regionu Środkowowschodniego "Solidarności". W okresie stanu wojennego współpracował z tajnymi strukturami "Solidarności". Od 1989 do 1990 przewodniczył Komitetowi Obywatelskiemu na Lubelszczyźnie. W 1989 został powołany w skład Trybunału Stanu. Rok później z ramienia KO w wyborach uzupełniających po śmierci Adama Stanowskiego uzyskał mandat senatora I kadencji w województwie lubelskim. W Senacie zasiadał do 1991, pracował w Komisji Spraw Zagranicznych, należał do Parlamentarnego Klubu Unii Demokratycznej. Był jednym z inicjatorów powołania organizacji kombatanckiej Armii Krajowej. W okresie 1989–1990 pełnił funkcję prezesa Światowego Związku Żołnierzy AK w okręgu lubelskim. W 1991 znalazł się wśród inicjatorów i fundatorów Instytutu Armii Krajowej w Lublinie. Należy do Związku Inwalidów Wojennych RP (od 1946),Rady Kasy im. Mianowskiego (od 1999),jest wiceprzewodniczącym Forum Polsko-Ukraińskiego (od 1999),członkiem Narodowej Rady Integracji Europejskiej (od 2001),rady naukowej przy Wielkim Kanclerzu KUL (od 1998),rady naukowej Instytutu Jana Pawła II KUL, współprzewodniczącym polsko-białoruskiej komisji ds. podręczników szkolnych (od 1992),rady Państwowego Muzeum na Majdanku (od 1998),członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności (od 2004),członkiem-korespondentem PAU (od 1992),członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 2000),członkiem honorowym Collegium Invisibile (od 2004),Poznańskiego Towarzystwa Naukowego (od 2006) i Warszawskiego Towarzystwa Naukowego. Należy też do Lubelskiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Naukowego KUL. Od 1991 kieruje Towarzystwem Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej w Lublinie, w 2002 został dyrektorem Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Był przewodniczym Międzynarodowej Federacji Instytutów Europy Środkowo-Wschodniej, przewodniczącym Polskiego Komitetu ds. UNESCO, członkiem Rady Wykonawczej UNESCO, kilkakrotnie przewodniczył polskiej delegacji na Konferencji Generalnej UNESCO, był założycielem polskiej rady Ruchu Europejskiego. Wykładał m.in. na College de France, Merton College Oxford University, University of Madison-Wisconsin. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu w Grodnie, Akademii Kijowsko-Mohylańskiej, Wolnego Uniwersytetu w Berlinie i Uniwersytetu Sorbona w Paryżu. Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (2004),Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, ukraińskim Orderem "Za Zasługi" trzeciego stopnia (2008. W 2004 otrzymał statuetkę Przasnyskiego Koryfeusza. Jest również laureatem Nagrody Pojednania Polsko-Ukraińskiego.
Urodził się w rodzinie ziemiańskiej. Podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej i uczestnikiem powstania warszawskiego, podczas którego stracił prawą rękę. W latach 1945–1948 studiował na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1950 uzyskał stopień naukowy doktora i został wykładowcą Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1967 został profesorem nadzwyczajnym (otrzymując tytuł naukowy profesora),a w 1974 profesorem zwyczajnym. W pracy naukowej zajmuje się historią Polski przedrozbiorowej i dziewiętnastowiecznej, historią chrześcijaństwa w Polsce i dziejami zakonów oraz historią Europy Środkowo-Wschodniej. Kierował na KUL Katedrą Historii Średniowiecznej, Katedrą Historii Kultury Polskiej, od 1957 Instytutem Geografii Historycznej Kościoła w Polsce. Był także dziekanem Wydziału Nauk Humanistycznych na tej uczelni, wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Komisji Historii Porównawczej Kościołów, przewodniczącym Polskiej Komisji Historii Porównawczej Kościołów w Komitecie Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk oraz kuratorem Koła Naukowego Historyków Studentów KUL. W latach 2000–2004 przewodniczył Konwentowi Europejskiego Kolegium Polskich i Ukraińskich Uniwersytetów, następnie został jego honorowym przewodniczącym. W 1956 należał do założycieli warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej. Od 1981 do 1991 był członkiem rady Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej Fundacji Jana Pawła II w Rzymie. Od 1981 kierował pracami Wszechnicy Regionu Środkowowschodniego "Solidarności". W okresie stanu wojennego współpracował z tajnymi strukturami "Solidarności". Od 1989 do 1990 przewodniczył Komitetowi Obywatelskiemu na Lubelszczyźnie. W 1989 został powołany w skład Trybunału Stanu. Rok później z ramienia KO w wyborach uzupełniających po śmierci Adama Stanowskiego uzyskał mandat senatora I kadencji w województwie lubelskim. W Senacie zasiadał do 1991, pracował w Komisji Spraw Zagranicznych, należał do Parlamentarnego Klubu Unii Demokratycznej. Był jednym z inicjatorów powołania organizacji kombatanckiej Armii Krajowej. W okresie 1989–1990 pełnił funkcję prezesa Światowego Związku Żołnierzy AK w okręgu lubelskim. W 1991 znalazł się wśród inicjatorów i fundatorów Instytutu Armii Krajowej w Lublinie. Należy do Związku Inwalidów Wojennych RP (od 1946),Rady Kasy im. Mianowskiego (od 1999),jest wiceprzewodniczącym Forum Polsko-Ukraińskiego (od 1999),członkiem Narodowej Rady Integracji Europejskiej (od 2001),rady naukowej przy Wielkim Kanclerzu KUL (od 1998),rady naukowej Instytutu Jana Pawła II KUL, współprzewodniczącym polsko-białoruskiej komisji ds. podręczników szkolnych (od 1992),rady Państwowego Muzeum na Majdanku (od 1998),członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności (od 2004),członkiem-korespondentem PAU (od 1992),członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Historycznego (od 2000),członkiem honorowym Collegium Invisibile (od 2004),Poznańskiego Towarzystwa Naukowego (od 2006) i Warszawskiego Towarzystwa Naukowego. Należy też do Lubelskiego Towarzystwa Naukowego i Towarzystwa Naukowego KUL. Od 1991 kieruje Towarzystwem Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej w Lublinie, w 2002 został dyrektorem Instytutu Europy Środkowo-Wschodniej. Był przewodniczym Międzynarodowej Federacji Instytutów Europy Środkowo-Wschodniej, przewodniczącym Polskiego Komitetu ds. UNESCO, członkiem Rady Wykonawczej UNESCO, kilkakrotnie przewodniczył polskiej delegacji na Konferencji Generalnej UNESCO, był założycielem polskiej rady Ruchu Europejskiego. Wykładał m.in. na College de France, Merton College Oxford University, University of Madison-Wisconsin. Jest doktorem honoris causa Uniwersytetu w Grodnie, Akademii Kijowsko-Mohylańskiej, Wolnego Uniwersytetu w Berlinie i Uniwersytetu Sorbona w Paryżu. Odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (2004),Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, ukraińskim Orderem "Za Zasługi" trzeciego stopnia (2008. W 2004 otrzymał statuetkę Przasnyskiego Koryfeusza. Jest również laureatem Nagrody Pojednania Polsko-Ukraińskiego.
7,0/10średnia ocena książek autora
141 przeczytało książki autora
556 chce przeczytać książki autora
3fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Historia Polski. Od czasów najdawniejszych do końca XV wieku
Jerzy Kłoczowski
6,0 z 1 ocen
10 czytelników 0 opinii
2014
Sandomierz - miasto między Wschodem a Zachodem
Henryk Samsonowicz, Jerzy Kłoczowski
8,3 z 3 ocen
12 czytelników 0 opinii
2013
Kompania B 1 Pułku AK „Baszta” (1939–1944). Tom 2
Jerzy Kłoczowski
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2010
Europa barbarica, Europa christiana. Studia mediaevalia Carolo Modzelewski dedicata
8,0 z 14 ocen
63 czytelników 2 opinie
2008
Kompania B 1 Pułku AK „Baszta” (1939–1944). Tom 1
Jerzy Kłoczowski
7,0 z 1 ocen
5 czytelników 1 opinia
2008
Dzieje chrześcijaństwa polskiego. Wydanie uzupełnione
Jerzy Kłoczowski
6,2 z 12 ocen
31 czytelników 1 opinia
2007
Historia jest wspólna. Jan Paweł II Wielki a dziedzictwo Rzeczypospolitej Wielu Narodów i Europy Środkowo-Wschodniej
Jerzy Kłoczowski, Grzegorz Głuch
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2006
Konflikt niskiej intensywności w Naddniestrzu
Marek Pietraś, Jerzy Kłoczowski
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2006
L'heritage historique de la Res Publica de Plusieurs Nations
Jerzy Kłoczowski
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2004
Christianization of the Baltic region
Stanisław Rosik, Jerzy Kłoczowski
6,0 z 2 ocen
6 czytelników 1 opinia
2004
Tradycje różnorodności kulturowej i religijnej w Europie Środkowo - Wschodniej
Jerzy Kłoczowski, Sławomir Łukasiewicz
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2003
Młodsza Europa. Europa Środkowo-Wschodnia w kręgu cywilizacji chrześcijańskiej średniowiecza
Jerzy Kłoczowski
8,2 z 18 ocen
134 czytelników 0 opinii
2003
Wspólnoty chrześcijańskie w tworzącej się Europie
Jerzy Kłoczowski
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
2003
Millenium Synodu - Zjazdu gnieźnieńskiego
Jerzy Kłoczowski, Wojciech Polak
0,0 z ocen
8 czytelników 0 opinii
2001
Najnowsze opinie o książkach autora
Kompania B 1 Pułku AK „Baszta” (1939–1944). Tom 1 Jerzy Kłoczowski
7,0
Trudno oceniać jedynie część całości bo może się zdarzyć, że pewne braki pierwszej części nadrobią następnie niemniej publikacja ta mnie nie zachwyciła. Mamy tu 300 stronicową książkę na którą składają się zarys historii i działalności tytułowej jednostki autorstwa J. Kłoczowskiego, następnie stenogram ze spotkania byłych żołnierzy "Baszty" u p. Kłoczowskiego z lat 80tych, list do tegoż i szereg wspomnień innych członków oddziału. Nieraz wchodzą tu ludzie w polemiki z L. Bartleskim i jego książką Mokotów 1944 ale nie jakoś nachalnie. Zdjęcia to portrety, brak map. Wydawnictwo broni się właściwie tylko jako całkiem fajne źródło do poznania dziejów względnie małej formacji powstańczej. Nie jest to nic rewelacyjnego ale bardzo solidna książka dla ludzi zainteresowanych powstaniem warszawskim.
Nasza tysiącletnia Europa Jerzy Kłoczowski
6,0
"Nasza tysiącletnia Europa" to krótka książka prof. Kłoczowskiego, w której dzieli się on z czytelnikami swoimi przemyśleniami na temat dziejów Starego Kontynentu. Nie należy jej traktować jako podręcznika jej dziejów! Faktografia w tej książce zdecydowanie schodzi na plan dalszy, a pierwsze skrzypce odgrywają sprawy kultury. Autor wychodzi od analizy korzeni Europy, a więc pierwiastków grecko-rzymskich, judeochrześcijańskich oraz barbarzyńskich. Później (jak na mediewistę przystało!) szkicuje zarys kultury europejskiej w wiekach średnich. Moim zdaniem zdecydowanie najwięcej zainteresowania poświęca tym tematom, ale to zrozumiałem ze względu na jego badania oraz liczne przekłamania dotyczące tej epoki, jakie wciąż funkcjonują w społeczeństwie. Epokę nowożytną traktuje Autor - zgodnie z nowszą historiografią francuską - jako "długie średniowiecze" trwające po schyłek XVIII w. Jest to ciekawy obraz, sprzeczny z zakorzenionym w naszej mentalności konceptem wielkich przemian związanych z Renesansem. W rozdziale o wiekach XIX-XX prezentuje zmiany, jakie zaszły w tym czasie w Europie ze szczególnym uwzględnieniem kwestii totalitaryzmów.
Tomasz Babnis