Polski historyk, zajmujący się historią Ukrainy, Rosji i historią stosunków polsko-ukraińskich. Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz UMCS. W roku 1963 uzyskał doktorat, w 1968 habilitację. W latach 1976–1986 był profesorem UJ. Autor ponad 300 prac naukowych, z czego ponad 30 to książki. Członek Prezydium Komitetu Nauk Historycznych PAN.
Barwna panorama Kozaczyny w jej każdym wymiarze. Wędrujemy poprzez opisy życia codziennego, obyczajów, przesądów, poezji, gospodarki i podziałów społecznych, nie zabrakło oczywiście miejsca na politykę i wojny. Książka jest niezwykle gęsta w fakty i ustalenia, co powoduje, że miejscami jej zawartość trochę przytłacza. Serczyk pisał z wielkim znawstwem Ukrainy, a także ze sporą swadą. Niestety talent literacki nie szedł w parze z redaktorskim, czego efektem jest nieco chaotyczny przekładaniec. Wątki polityczne i te poświęcone życiu codziennemu są zupełnie wymieszane ze sobą. Czasem trzeba kartkować w poszukiwaniu jakiejś drobnostki wspomnianej wiele stron wcześniej. Tak było np. z przepisem na sałamachę, który wbrew pozorom nie pojawia się w rozdziale poświęconym kozackiej diecie. Mimo popularnonaukowego charakteru to chyba podstawowa książka do zgłębienia Kozaczyzny (obok "Historii Ukrainy do 1795 roku" Natalii Jakowenko).
Książka Władysława Serczyka „Katarzyna II” nie jest, jak sam autor zaznacza, opisem skandali dworskich, ani frywolnych historyjek. Jest to historia opisująca życie tej władczyni w konkretnych realiach historycznych. Wstępując na tron była to osoba, która miała projekty zmierzające do oświecenia państwa rosyjskiego i jego unowocześnienia, a jednak z czasem zaczęła zwalczać wszystko, co nowe i rewolucyjne.
Dla nas Katarzyna II to postać, która kojarzy się z rozbiorami Polski, od początku swego panowania była aktywna w sprawach polskich i ingerowała w nasze sprawy wewnętrzne.
Książka zapoznaje nas, jak przedstawiały się jej stosunki polityczne z państwami Zachodu oraz z Turcją.
Biografia napisana w sposób ciekawy i wciągający. Polecam.