Jesteśmy społecznością, która kocha książki

..."Wydarzenia z ich niespokojnego życia są tak dziwne, że ktoś może powiedzieć, że całe ich dzieje to nic innego jak zmyślenie lub fantazja"... Oglądam serial „Black Sails”, gdzie obok bohaterów fikcyjnych, występują postacie historyczne np. Edward Teach czy Anne Bonny. Serial mnie zainteresował, losy piratów także, i gdy zobaczyłam na półce w domu – bardzo stare (1968rok) wydanie książki pt. „Historia najsłynniejszych piratów, ich zbrodnicze wyczyny i rabunki” – pomyślałam: Oho:)!, mam co czytać:). Oprócz przedmowy, powieść składa się z 14 rozdziałów i opisuje losy poszczególnych piratów. Kolejno to: Avery, Czarnobrody, Bonnet, Mary Read, Anne Bonny, Davis, Roberts, Anstis, Misson, Tew, Bellamy, Fly, Williams, North. Najbardziej lubiłam Mary Read, ale świetni byli także kapitanowie Roberts i Misson. Książkę czyta się ciężko z kilku powodów. Po pierwsze – występuje dużo terminologii morskiej, a autor uważał chyba, że każdy wie jak np. wygląda slup! (ja musiałam sprawdzić w Internecie:). Po drugie, styl autora jest osobliwy, a czasami denerwujący. Autor często oceniał piratów i wstawiał tzw. „umoralniające” ustępy, tj. podkreślał, jakie to działania piratów są złe, i niegodziwe, i karygodne! Dziwne, że nikt nie powiedział autorowi, że każdy wie, że piractwo równa się morderstwom i kradzieżom, a w najlepszym wypadku tylko kradzieżom. Nie trzeba biadolić nad niegodziwością piratów na co trzeciej stronie powieści, czy ubolewać nad ich upadkiem moralnym:),czy pijaństwem:). Możliwe jednak – że autor pisał tak celowo, albo z ironią, albo dlatego, by nie posądzili go o podziwianie piratów:). Fascynujące były te momenty, kiedy autor porzucał moralizatorski ton, kiedy zapominał, że pisze o rozbójnikach morskich - a zaczynał, po prostu, relacjonować ich czyny – szaleńcze, i odważne, i które, zupełnie odruchowo, budziły podziw. Gdzieś, miedzy rabunkami i okrucieństwami, rysowały mi się mgliście postacie ludzi niezależnych, odważnych i zdecydowanych, którzy nie uznawali nad sobą żadnej władzy, którzy żyli tylko dniem dzisiejszym, i którzy nie mieli żadnych złudzeń, co do swojego końca czy przeznaczenia. Zauważyłam wreszcie, że wiele było przypadkowości w tym, że dany mężczyzna (lub kobieta:) zostawał piratem i że tylko nieznaczna granica dzieliła kaprów od piratów. W sumie, nawet Czarnobrody miał list kaperski (o czym autor pisze) – dlatego tym bardziej dziwi mnie potyczka Czarnobrodego z Maynardem. Jest w tym jakaś tajemnica i może prawda wyglądała inaczej:). Polecam – wszystkim zainteresowanym tematem piratów:). PS. Trochę zdenerwowało mnie, kiedy na stopce redakcyjnej przeczytałam, że Jacek Bocheński „dokonał skrótów” – Pytam: „Kto mu na to pozwolił???”