Fantastyczna lektura. Mam dwa triki, jak zrobić, żeby umoralnianie autora przestało przeszkadzać.
1. Wyobrażamy sobie, że autor pisał powieść podczas PRLu i musiała przejść przez cenzurę, a piraci to zaplute karły reakcji i kapitaliści.
2. Traktujemy to jako źródło informacji o epoce i mentalności ludzi, którzy w niej żyli.

Fantastyczna lektura. Mam dwa triki, jak zrobić, żeby umoralnianie autora przestało przeszkadzać.
1. Wyobrażamy sobie, że autor pisał powieść podczas PRLu i musiała przejść przez cenzurę, a piraci to zaplute karły reakcji i kapitaliści.
2. Traktujemy to jako źródło informacji o epoce i mentalności ludzi, którzy w niej żyli.

..."Wydarzenia z ich niespokojnego życia są tak dziwne, że ktoś może powiedzieć, że całe ich dzieje to nic innego jak zmyślenie lub fantazja"...

Oglądam serial „Black Sails”, gdzie obok bohaterów fikcyjnych, występują postacie historyczne np. Edward Teach czy Anne Bonny. Serial mnie zainteresował, losy piratów także, i gdy zobaczyłam na półce w domu – bardzo stare (1968rok) wydanie książki pt. „Historia najsłynniejszych piratów, ich zbrodnicze wyczyny i rabunki” – pomyślałam: Oho:)!, mam co czytać:).

Oprócz przedmowy, powieść składa się z 14 rozdziałów i opisuje losy poszczególnych piratów. Kolejno to: Avery, Czarnobrody, Bonnet, Mary Read, Anne Bonny, Davis, Roberts, Anstis, Misson, Tew, Bellamy, Fly, Williams, North. Najbardziej lubiłam Mary Read, ale świetni byli także kapitanowie Roberts i Misson.

Książkę czyta się ciężko z kilku powodów.

Po pierwsze – występuje dużo terminologii morskiej, a autor uważał chyba, że każdy wie jak np. wygląda slup! (ja musiałam sprawdzić w Internecie:).

Po drugie, styl autora jest osobliwy, a czasami denerwujący. Autor często oceniał piratów i wstawiał tzw. „umoralniające” ustępy, tj. podkreślał, jakie to działania piratów są złe, i niegodziwe, i karygodne! Dziwne, że nikt nie powiedział autorowi, że każdy wie, że piractwo równa się morderstwom i kradzieżom, a w najlepszym wypadku tylko kradzieżom. Nie trzeba biadolić nad niegodziwością piratów na co trzeciej stronie powieści, czy ubolewać nad ich upadkiem moralnym:),czy pijaństwem:). Możliwe jednak – że autor pisał tak celowo, albo z ironią, albo dlatego, by nie posądzili go o podziwianie piratów:).

Fascynujące były te momenty, kiedy autor porzucał moralizatorski ton, kiedy zapominał, że pisze o rozbójnikach morskich - a zaczynał, po prostu, relacjonować ich czyny – szaleńcze, i odważne, i które, zupełnie odruchowo, budziły podziw. Gdzieś, miedzy rabunkami i okrucieństwami, rysowały mi się mgliście postacie ludzi niezależnych, odważnych i zdecydowanych, którzy nie uznawali nad sobą żadnej władzy, którzy żyli tylko dniem dzisiejszym, i którzy nie mieli żadnych złudzeń, co do swojego końca czy przeznaczenia.

Zauważyłam wreszcie, że wiele było przypadkowości w tym, że dany mężczyzna (lub kobieta:) zostawał piratem i że tylko nieznaczna granica dzieliła kaprów od piratów. W sumie, nawet Czarnobrody miał list kaperski (o czym autor pisze) – dlatego tym bardziej dziwi mnie potyczka Czarnobrodego z Maynardem. Jest w tym jakaś tajemnica i może prawda wyglądała inaczej:).

Polecam – wszystkim zainteresowanym tematem piratów:).

PS. Trochę zdenerwowało mnie, kiedy na stopce redakcyjnej przeczytałam, że Jacek Bocheński „dokonał skrótów” – Pytam: „Kto mu na to pozwolił???”

..."Wydarzenia z ich niespokojnego życia są tak dziwne, że ktoś może powiedzieć, że całe ich dzieje to nic innego jak zmyślenie lub fantazja"...

Oglądam serial „Black Sails”, gdzie obok bohaterów fikcyjnych, występują postacie historyczne np. Edward Teach czy Anne Bonny. Serial mnie zainteresował, losy piratów także, i gdy zobaczyłam na półce w domu – bardzo stare...

Moim pierwszym wrażeniem podczas czytania był zachwyt nad elegancją języka w książkach wydanych wiele lat temu. Widać, że w tamtych czasach wydanie książki to było coś i zwracało się baczną uwagę na styl napisanego/przetłumaczonego tekstu. Z tego też powodu kocham stare wydanie mojej najukochańszej "Ani z Zielonego Wzgórza" a nowszych wydań i tłumaczeń nie mogę przetrawić.
Spodobał mi się też reportażowy styl - ciekawy i oryginalny sposób przedstawienia morskich przygód awanturników.
Wrażenie robią też arcyciekawe historie - o dwóch kobietach-piratkach, o Czarnobrodym, historia utopii stworzonej przez piratów na jednej z wysp, historia Mulata - różnorodne i interesujące.
Między wierszami można tez znaleźć rozmyślania na temat równości ludzi, funkcjonowania społeczeństw i różnych systemów religijnych.
A jednak w pewnym momencie zauważyłam, że zaczęłam jedynie wodzić wzrokiem po tekście nie wczytując się za bardzo. Kilka z kolei opowiadań bardzo podobnych, niezbyt porywających sprawiło, że ostatniego już nie doczytałam - zostawiłam na końcu 10 stron nieprzeczytanych w ramach mojego osobistego buntu. Książka, zamiast bodajże 14, powinna zawierać 10 opowiadań - byłaby wtedy moim ideałem, książką do której wracałabym wielokrotnie. Niestety moje znużenie pod koniec prawdopodobnie skutecznie mnie od tego odwiedzie.
Mimo to uważam że jest to książka bardzo dobra i warto ją przeczytać.

Moim pierwszym wrażeniem podczas czytania był zachwyt nad elegancją języka w książkach wydanych wiele lat temu. Widać, że w tamtych czasach wydanie książki to było coś i zwracało się baczną uwagę na styl napisanego/przetłumaczonego tekstu. Z tego też powodu kocham stare wydanie mojej najukochańszej "Ani z Zielonego Wzgórza" a nowszych wydań i tłumaczeń nie mogę przetrawić....

ksiązka łatwa w odbiorze. Polecam ją przede wszystkim dla fanów Jacka Sparrow i jego pobratymców

ksiązka łatwa w odbiorze. Polecam ją przede wszystkim dla fanów Jacka Sparrow i jego pobratymców