Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Temat historii Kościoła, umówmy się, śliski jest, szczególnie w naszym cokolwiek konserwatywnym kraju. Śliski dla czytelników, którzy nierzadko zostają zmuszeni do skonfrontowania się z pewnymi, cóż, nieścisłościami i nadużyciami, jakimi naszpikowana jest historia tej instytucji; śliska jest też dla autorów, z których jedni koncentrują się tylko na negatywach, inni natomiast przyjmują stanowisko bezkrytycznych apologetów. Hans Kung jest postacią ciekawą: katolicki ksiądz, gorliwy zwolennik idei ekumenizmu, obłożony zakazem wykładania teologii na papieskich szkołach wyższych (przypomina trochę inkwizytorskie metody? słusznie, Hans Kung został skazany w procesie iście średniowiecznym) z powodu, nazwijmy to delikatnie, poglądów innych niż aprobowane przez Watykan, szczególnie w kwestii krytyki papieskich encyklik z punktu widzenia humanizmu (najbardziej, rzecz jasna, dostało się Humane Vitae i zakazowi używania prezerwatyw dotyczącym również Afryki) lub czynnego uczestnictwa kobiet we mszy (funkcja kobiety-diakona została zniesiona dopiero w X wieku). Kung bardziej niż inni historycy zdaje się obiektywny, z jednakową sprawiedliwością oddając Kościołowi to, co zrobił na polu działalności charytatywnej i utrzymania tradycji naukowych w tak zwanych ciemnych wiekach, jak również nie waha się krytykować procesów, które z apostolskiego kościoła kościół zamknięty na dialog, konserwatywny i uparcie trzymającego się przebrzmiałych wzorców z przeszłości zamiast, jak niegdyś, kroczyć w awangardzie i koncentrować się na jednoczeniu, a nie dzieleniu wiernych. Paradoks polega na tym, że poglądy, postulaty i argumenty autora nie mają w sobie nic kontrowersyjnego - tak długo, jak zapomina się, że są to słowa katolickiego duchownego i mężczyzny. Mężczyzny, dodajmy, do którego feministki mogłyby chodzić na lekcje mądrego feminizmu. Aż by się chciało prosić o rozwinięcie w drugim tomie. Bezsprzecznie jedno z najlepszych opracowań tematu, jakie znalazłam.