Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stylistycznie porządnie napisana i na tym superlatywy się kończą. Książka mnie nie ujęła, nie wywołała w zasadzie żadnych godnych zapamiętania emocji. Bohaterka, opisując symptomy swojej choroby, przed i w trakcie kolejnych ataków paniki konsekwentnie stosuje powtórzenia, co po pewnym czasie zaczyna drażnić. Ile razy można informować o szybszym biciu serca czy mrowieniu w nogach, nie wywołując w czytelniku zniecierpliwienia i chęci odwrócenia strony w nadziei na coś bardziej "konkretnego"?. Cała historia pomimo sygnowania jej takimi alarmującymi zwrotami jak " lęk" czy "koszmar", wydaje się być rozmyta i miałka. W moim odczuciu autorka śliska się jedynie po powierzchni problemu, a ja miałam nadzieję zagłębić się, wgryźć w jego tkankę. Lektura dobra do poduszki. Przeczytałam ją szybko, być może dla tego, że wraz z narastającym znużeniem, niecierpliwie wyczekiwałam końca...