Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stanisław Truszkowski, autor kilku odrębnych wspomnień w niniejszej książce pisze głównie o wojsku czasu pokoju. Lata 1921-1939 opisane zostały dość drobiazgowo, jest to niebagatelne źródło wiedzy o życiu oficerów i ich mentalności w okresie międzywojennym. Znajdziemy w pamiętniku wiele portretów zarówno oficerów z samej "góry" (m.in. barwny i krytyczny obraz antybohatera Września - gen. Stefana Dęba-Biernackiego),jak i żołnierzy zapamiętanych co najwyżej przez rodziny i towarzyszy broni. Nie jest to jednak książka bez wad. Moim zdaniem nierówna, dość wyraźnie daje się w niej zauważyć, kiedy Truszkowski pisał to, co najprawdopodobniej widział na własne oczy, a kiedy opowiada w sumie mało odkrywcze rzeczy, zasłyszane o wielkich tamtej epoki. "Z dni pokoju i wojny" poświęcona jest w 2/3 okresowi pokoju, a w 1/3 samemu Wrześniowi. I ta ostatnia część jest dość nierówna, przypomina raczej w znacznym stopniu małe opracowanie niż pamiętnik. Truszkowski korzystał m.in. z zapisków swojego brata, Tadeusza. Chociaż często przywołuje inne źródła, np. niezbyt interesującą dla laika relację gen. Wincentego Kowalskiego, to nie brak w jego książce momentów, które przykuwają uwagę. W książce Truszkowskiego są fragmenty, gdy "trup ściele się gęsto", a czytelnik niemal naocznie widzi kałuże krwi i... Niemców podnoszących ręce do góry. Ale to już wszystko, spoilerów nie będzie. Reasumując, dla pasjonatów pozycja obowiązkowa, dla szerszej publiczności chyba niekoniecznie.