Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pocieszna książeczka, w sumie słusznie wyciągnięta z mroków niepamięci, choć szkoda, że dopiero w 2013 roku. Jej fabuła jest nader skromniutka. Ot, warszawiak żyjący w 1993 roku, mający już na karku 159 lat, niespodziewanie zakochuje się w pięknej paryżance, w rzeczywistości pochodzącej z Brazylii bogatej prawnuczce Adolfa Dygasińskiego. Udaje mu się zapożyczyć na podróż do Francji, ale ma do pokonania znacznie poważniejszą przeszkodę - matrymonialne zakusy siedmiokrotnej wdowy, z którą 137 lat temu miał przelotny romans. Jednak to nie fabuła - notabene rozczarowująco bezsensownie zamknięta - przynosi tu najwięcej satysfakcji. Najciekawsze są realia Warszawy roku 1993, wymyślone przez autora piszącego równo wiek wcześniej, gdy jeszcze nie było samochodów ani samolotów. W mieście nie ma już koni, wszędzie kursują elektryczne omnibusy, na chmurach widnieją rzeźbione reflektorami ogłoszenia, zaś na dnie rzeki - uregulowanej w końcu, jak podkreśla sam autor - funkcjonują ekskluzywne kluby i restauracje, obsługiwane przez... automatyczne kelnerskie syreny. Zabrakło jednak Zagórskiemu wyobraźni o tyle, że Warszawa liczy ledwie dwa miliony mieszkańców (i to w sytuacji, gdy ci, których stać na Vitalinę, swobodnie żyją powyżej stu lat),a jej mieszkańcy wciąż posługują się rublami, co by wskazywało na to, że Polski jak nie było, tak nie ma. Całości smaczku dodaje raz zgrabny, innym razem przaśny humor oraz rozliczne odniesienia do współczesnych autorowi przebojów literackich. Trzeba jednak brać poprawkę na to, że "W XX wieku" już w założeniach było niezobowiązującą chałturką i dziś może zadowolić raczej niezbyt szerokie grono czytelników - przeważnie tych mających sentyment do dawnych dziejów oraz tych, którzy ciekawi są tego, jak ludzie XIX wieku widzieli świat przyszłości. (Esensja.pl)