Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Argument podnoszony, że powieść jest "przeintelektualizowana" był dla mnie zachętą, bo poza tym że lubię, kiedy autor filozofuje i włącza w fabułę swoje przemyślenia, cytuje innych autorów i polemizuje z nimi, wplata wątki kulturalne (tu: muzyczne, autor to prywatnie również kompozytor),generalnie mam słabość do Kisiela, a uściślając: do stylu, w jakim wyraża swoje poglądy. Po "Dziennikach" autora, ze względu na jego wielką samokrytykę i ciągłe narzekanie na brak natchnienia myślałam, że powieść będzie ot taka sobie, sięgnęłam dla zaspokojenia ciekawości i... pozytywne zaskoczenie! Fabuła ciekawa, przemyślana i intrygująca, w naszych czasach już nie skandlizująca np. ze względu na pornografię, jak to było 80 lat temu (nie ma tam żadnej pornografii!),ale przez to nie mniej porywająca czy emocjonująca. Moment historyczny, w którym wszystko się dzieje może dać podejrzenie o jakąś nadmierną wziosłość czy patos, którego tam mało i jeśli już, to jest zawsze przełamany znanym "zdrowym cynizmem" Kisiela. Wszystko to powoduje, że książka jest ponadczasowa, a głosem narratora wyjaśnia wręcz wiele zjawisk zachodzących aktualnie. Ciągle przede mną inne powieści Kisiela, ale już teraz dziwię się trochę, że nie że zdobyły podobnej popularności, jak np. powieści Tyrmanda. Ach zapomniałabym.... dodatkowy, mój osobisty smaczek... Posiadam wydanie Panteonu z 1947 r. z napisaną ręcznie dedykacją "W przykrym dniu rozłąki ze swoim KS ofiarowują:" i dalej trzy podpisy, w tym "Wiesia"... dalej "Warszawa, dnia 14 lutego 1953".