Argument podnoszony, że powieść jest "przeintelektualizowana" był dla mnie zachętą, bo poza tym że lubię, kiedy autor filozofuje i włącza w fabułę swoje przemyślenia, cytuje innych autorów i polemizuje z nimi, wplata wątki kulturalne (tu: muzyczne, autor to prywatnie również kompozytor),generalnie mam słabość do Kisiela, a uściślając: do stylu, w jakim wyraża swoje poglądy. Po "Dziennikach" autora, ze względu na jego wielką samokrytykę i ciągłe narzekanie na brak natchnienia myślałam, że powieść będzie ot taka sobie, sięgnęłam dla zaspokojenia ciekawości i... pozytywne zaskoczenie! Fabuła ciekawa, przemyślana i intrygująca, w naszych czasach już nie skandlizująca np. ze względu na pornografię, jak to było 80 lat temu (nie ma tam żadnej pornografii!),ale przez to nie mniej porywająca czy emocjonująca. Moment historyczny, w którym wszystko się dzieje może dać podejrzenie o jakąś nadmierną wziosłość czy patos, którego tam mało i jeśli już, to jest zawsze przełamany znanym "zdrowym cynizmem" Kisiela. Wszystko to powoduje, że książka jest ponadczasowa, a głosem narratora wyjaśnia wręcz wiele zjawisk zachodzących aktualnie. Ciągle przede mną inne powieści Kisiela, ale już teraz dziwię się trochę, że nie że zdobyły podobnej popularności, jak np. powieści Tyrmanda. Ach zapomniałabym.... dodatkowy, mój osobisty smaczek... Posiadam wydanie Panteonu z 1947 r. z napisaną ręcznie dedykacją "W przykrym dniu rozłąki ze swoim KS ofiarowują:" i dalej trzy podpisy, w tym "Wiesia"... dalej "Warszawa, dnia 14 lutego 1953".

Argument podnoszony, że powieść jest "przeintelektualizowana" był dla mnie zachętą, bo poza tym że lubię, kiedy autor filozofuje i włącza w fabułę swoje przemyślenia, cytuje innych autorów i polemizuje z nimi, wplata wątki kulturalne (tu: muzyczne, autor to prywatnie również kompozytor),generalnie mam słabość do Kisiela, a uściślając: do stylu, w jakim wyraża swoje...

Nie wystawiam oceny, bo nie przeczytałem książki z całości. Interesowała mnie tylko ostatnia część pokazująca zmagania bohatera w kontekście września '39. Zderzenie Zygmunta z paskudnym polskim rozgardiaszem jaki panował po rozpoczęciu wojny jest świetną odtrutką na zawsze modne w naszym społeczeństwie sarkania na na zdradę sojuszników i bolszewicki cios w plecy, jako główne przyczyny wrześniowej klęski.

Nie wystawiam oceny, bo nie przeczytałem książki z całości. Interesowała mnie tylko ostatnia część pokazująca zmagania bohatera w kontekście września '39. Zderzenie Zygmunta z paskudnym polskim rozgardiaszem jaki panował po rozpoczęciu wojny jest świetną odtrutką na zawsze modne w naszym społeczeństwie sarkania na na zdradę sojuszników i bolszewicki cios w plecy, jako...

Kapitalna książka! Początkowo trochę mnie męczyła, ale wystarczyło się głębiej w nią wgryźć..:)

Kapitalna książka! Początkowo trochę mnie męczyła, ale wystarczyło się głębiej w nią wgryźć..:)

Wedle standardów dzisiejszej prozy - nudna i przeintelektualizowana. Dziś nikt by "Sprzysiężenia" nie wydał. A gdyby nawet, kazałby autorowi ciąć, ciąć i jeszcze raz ciąć. Gdy jednak się wejdzie w jej świat, nagle się okazuje, że każda dłużyzna, każdy wtręt i powstrzymujący akcję strumień świadomości o iście proustowskich gabarytach był potrzebny. Poza tym świetnie odmalowany obraz Warszawy i jej życia umysłowego tuż przed wybuchem wojny. Na tym tle poznajemy wybory moralne i zmagania młodego inteligenta. Zaś tytułowe sprzysiężenie jest zarówno obietnica grupki przyjaciół, która później sporo namiesza w życiu głównego bohatera, jak i nader trafną metaforą kondycji polskich intelektualistów.

Wedle standardów dzisiejszej prozy - nudna i przeintelektualizowana. Dziś nikt by "Sprzysiężenia" nie wydał. A gdyby nawet, kazałby autorowi ciąć, ciąć i jeszcze raz ciąć. Gdy jednak się wejdzie w jej świat, nagle się okazuje, że każda dłużyzna, każdy wtręt i powstrzymujący akcję strumień świadomości o iście proustowskich gabarytach był potrzebny. Poza tym świetnie...