Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli przedrzeć się przez pierwszą ćwiartkę książki, chwilami wręcz odpychająco infantylną i błahą, lektura niespodziewanie zaczyna przynosić coraz więcej zadowolenia. Składa się na to nietypowy dla regularnej fantasy bohater (na ogół gobliny służą do rzezania tysiącami i wprawiania się w sztuce wojennej wszystkich innych ras),szereg nie aż tak tuzinkowych pomysłów (zapomniany bóg, jaskinie z fizycznym, choć sztucznie stworzonym lasem) i całkiem pokaźna dawka humoru o ciemniejszym zabarwieniu. W efekcie o ile początek trzeba wręcz przeorać, to dalszą część - zwłaszcza powyżej połowy - czyta się z zaciekawieniem. Niestety, nie da się jednak przy tym zapomnieć o dwóch podstawowych mankamentach książki. Po pierwsze - czuć, że jest to literatura skierowana do młodzieży. Wiele zjawisk jest tu uproszczonych, krwistość ograniczona, a psychologia postaci... powiedzmy, że umowna. Po drugie - fabuła jest cieniutka. Cała ta książka to po prostu marsz po skarb, przerywany co jakiś czas pułapką czy pojawieniem się przeciwnika. Ba! To w ogóle wygląda jak zapis czyjejś sesji RPG, obudowany dialogami i szerszą narracją. W końcu mamy maga, kapłana, wojownika, złodziejkę i... no... goblina. Idą, nabijając sobie doświadczenie i mając w perspektywie zdobycie stosów złota. Ogólnie więc wypadałoby dać książce najwyżej 5/10, ale uczynienie z bohatera goblina i doprowadzenie go żywego do ostatniej karty opowieści, nasączenie całości nieco wisielczym humorem oraz sentyment do erpegów (w sumie książkę można potraktować jako łagodne wprowadzenie w świat gier fabularnych) powodują, że dorzucam bonusową gwiazdkę.