Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Głowa Kasandry" to krótkie opowiadanie, ale z ogromną siłą przekazu. Wydane zostało w 1985 roku, a nadal jest uznawane za jedno z najważniejszych dzieł literatury postapokaliptycznej. Poznajemy w nim świat po III wojnie światowej, która spowodowała zagładę tektoniczną i przebiegunowanie kuli ziemskiej. Na pierwszy plan wysuwa się główny bohater Teodor Hornic, który mieszkając w starej bazie wojskowej, zajmuje się odnajdywaniem i unieszkodliwianiem pozostałych w silosach głowic jądrowych, które pomimo końca wojny, nadal grożą wybuchem. Ale jego głównym celem staje się odszukanie legendarnej „Głowy Kasandry”, której wybuch może zniszczyć całą kulę ziemską, a w której posiadanie chciałyby wejść siły zbrojne wszystkich krajów. Historia wydawała się prosta. Poszukiwanie, trochę technicznego języka i cel, który może dać wieczny spokój ocalonym po apokalipsie. Jednak świat przedstawiony przez Baranieckiego jest wypełniony anomaliami w świecie fauny i flory, lękiem przed radioaktywnymi opadami deszczu, jak również strachem związanym z zagrożeniem wybuchu kolejnego, balistycznego pocisku taktycznego. Autor doskonale ukazuje przemyślenia Hornica, co do kolejnych sytuacji, których doświadcza. Podoba mi się zderzenie jego wspomnień z wiedzą młodych ludzi, którym przyszło żyć już w czasach po wojnie atomowej. Wierzenia, brak zaufania nauce, próby tworzenia normalnej codzienności, relacji międzyludzkich. Samo odnalezienie tytułowej "Głowy Kasandry" nie jest żadną niespodzianką, ale to, co po nim następuje już tak. Jak bardzo zmienia się rzeczywistość i do jakich dylematów moralnych doprowadza bohatera, to po prostu miażdży nasze całe przekonanie o tym, że wiemy, jak ta historia się skończy. Opowiadanie Baranieckiego nawet na chwilę nie pozwala nam odwrócić uwagi od treści, pobudza refleksje nad własnym sumieniem, chęcią życia pomimo niekompletnie funkcjonującego świata. Zdecydowanie ta nowela nie traci na swoim przekazie pomimo upływu lat. Justyna Dudkiewicz www.zaciesz.com