Czytane jakiś czas temu (ale byłem już duży). Naprawdę zmyślne te orientalne wersje bajek braci Perrault z których najbardziej przypadła mi do gustu wersja Czerwonego Kapturka... w której to opisane są perypetie "Dziewczynki w czerwonej burce", babci i brodatego mężczyzny z tycim ptaszkiem, któremu przypadła rola wilka z oryginalnej bajki.
Z konfliktu zwycięsko wyszła oczywiście dzielna wnuczka, a co stało się z jej brodatym antagonistą można się już samemu domyślić.

Czytane jakiś czas temu (ale byłem już duży). Naprawdę zmyślne te orientalne wersje bajek braci Perrault z których najbardziej przypadła mi do gustu wersja Czerwonego Kapturka... w której to opisane są perypetie "Dziewczynki w czerwonej burce", babci i brodatego mężczyzny z tycim ptaszkiem, któremu przypadła rola wilka z oryginalnej bajki.
Z konfliktu zwycięsko wyszła...

W oryginale zbiór nazywa się "Mes Contes de Perrault" - "Moje baśnie Perraulta", co wyraźnie podkreśla zamiar ogłoszony przez Ben Jellouna w przedmowie: przepisać po swojemu, czyli m.in. z perspektywy frankofońskiego pisarza z Maroka, baśnie znane ze szkoły i kluczowe dla kultury francuskiej. Koncepcja ciekawa, ale efekt trochę mnie rozczarował.

Baśnie Perraulta (mówię o oryginałach, a nie pleniących się wszędzie adaptacjach dla dzieci) znam praktycznie na pamięć, więc przy lekturze dobrze widziałam, co Ben Jelloun przejął od swojego poprzednika, a co zmienił i dodać. Niestety, bardzo często odnosiłam wrażenie, że zmiany były albo za duże, albo za małe i efekt końcowy to trochę gargamel, czyli domeczek mistrzowsko zwięzłej baśni Perraulta obudowany ze wszystkich stron wieżyczkami opisów, refleksji, dygresji i epizodów doczepionych przez Ben Jellouna. Raczej eklektyzm niż synteza i stworzenie nowej jakości. No i jeszcze to ciągłe moralizowanie (w przeciwieństwie do Perraulta, Ben Jelloun nie pozwala swoim bohaterom na niedoskonałość) i płytkie feminizowanie... Najlepiej wypadają chyba "Ośla Skóra" i "Paluszek", "Dziewczynka w czerwonej burce" też daje radę mimo (a może właśnie z powodu?) łopatologicznych nawiązań do fanatyzmu islamskiego. Mimo wszystko wolę zwykłe baśnie Perraulta.

W oryginale zbiór nazywa się "Mes Contes de Perrault" - "Moje baśnie Perraulta", co wyraźnie podkreśla zamiar ogłoszony przez Ben Jellouna w przedmowie: przepisać po swojemu, czyli m.in. z perspektywy frankofońskiego pisarza z Maroka, baśnie znane ze szkoły i kluczowe dla kultury francuskiej. Koncepcja ciekawa, ale efekt trochę mnie rozczarował.

Baśnie Perraulta (mówię o...

"Śpiąca królewna z Tysiąca i jeden nocy" to fajnie się czytało,i zdecydowanie lepsza niż "Baśnie braci Grimm dla dorosłych i bez cenzury".
Lubię od czasu do czasu sięgnąć po takie "bajkowe" klimaty.Jak ktoś lubi to polecam 😊

"Śpiąca królewna z Tysiąca i jeden nocy" to fajnie się czytało,i zdecydowanie lepsza niż "Baśnie braci Grimm dla dorosłych i bez cenzury".
Lubię od czasu do czasu sięgnąć po takie "bajkowe" klimaty.Jak ktoś lubi to polecam 😊

Jako miłośniczka bajek i baśni, jestem tą książką zachwycona. To cudownie, kiedy opowieści z dzieciństwa mogą być opowiedziane z pikanterią, o którą się aż proszą i nie po "dziecinnemu". Polecam, jako dobry kawałek literatury.

Jako miłośniczka bajek i baśni, jestem tą książką zachwycona. To cudownie, kiedy opowieści z dzieciństwa mogą być opowiedziane z pikanterią, o którą się aż proszą i nie po "dziecinnemu". Polecam, jako dobry kawałek literatury.