Nie czytałam pierwszej części (Dziecko piasku),traktując tę jako odrębną, samoistną pozycje.
To powieść także o opowiadaniu, bo stale tu ktoś komuś coś opowiada.
Myślę, że książka znakomicie się broni bez treści z tamtego tomu. Wiemy wszystko, co potrzeba o życiu bohaterki, zarazem narratorki tej opowieści. Cóż, niezwykłe to życie, kiedy ojciec nie przyjmuje do wiadomości, że ma kolejną, ósmą córkę i nikogo nie pytając - wychowuje ją, jako ...syna. Jakby na przekór - ta córka okazała się być osobą nader wrażliwą, a nawet trochę nie z tego świata. Za to niezwykle silną duchem. A wszystko się dzieje w Maroku, w rodzinie islamskiej, gdzie kobiety i mężczyźni mają ściśle określone role. Toteż te pierwsze dwadzieścia lat naznaczyło ją na zawsze... Wyzwoliło też pragnienie, może nie tyle wolności, co stanowienia o sobie. Jak jej się udaje? To jest bardzo interesujące!
Powieść wprowadza nas w tajniki dusz ludzkich - traktowanych przez życie i innych ludzi najróżniej. te spotkania, wzajemnie relacje są niezwykłe i mocno wciągające, skłaniające do zastanowienia nad własnymi wyborami.

Nie czytałam pierwszej części (Dziecko piasku),traktując tę jako odrębną, samoistną pozycje.
To powieść także o opowiadaniu, bo stale tu ktoś komuś coś opowiada.
Myślę, że książka znakomicie się broni bez treści z tamtego tomu. Wiemy wszystko, co potrzeba o życiu bohaterki, zarazem narratorki tej opowieści. Cóż, niezwykłe to życie, kiedy ojciec nie przyjmuje do...

Świetna!

Świetna!

Recenzja dostępna na stronie:
http://tdh.home.pl/grazyna/dziecko-piasku-skazane-za-nie-swoje-klamstwo/

Recenzja dostępna na stronie:
http://tdh.home.pl/grazyna/dziecko-piasku-skazane-za-nie-swoje-klamstwo/

Broniłam się przed lekturą tej książki. Powód był dość oczywisty – nie zapoznałam się z treścią pierwszej części, czyli „Dziecka piasku”. Szybko jednak zrozumiałam, że niepotrzebnie.

Zahra to kobieta wyzwolona. Zostaje oswobodzona z duszącej atmosfery w rodzinie przez swojego umierającego ojca, widzącego w niej swojego syna, którego nigdy nie miał. Nie musi już udawać kogoś, kim nie jest. Nie musi gnieść się w podwójnej roli społecznej, która została na niej wymuszona przez rodzinę. Z początku mamy pozornie do czynienia z opowieścią kobiety wolnej i prowadzonej przez jakieś siły wyższe ku lepszemu życiu, jednak z biegiem czasu przekonujemy się, że opowieść ta jest wpadaniem z jednego zniewolenia w drugie, choć może mniej dostrzegalne. Towarzyszymy bohaterce w wielu sytuacjach, które sprawiają, że balansuje ona na granicy wolności. Niektóre zdarzenia powodują, że czuje się ona dojrzalsza, mocniejsza, inne zaś wzbudzają jej strach i wycofanie. Jest to faktycznie powieść swego rodzaju feministyczna, choć traktująca bardziej o poczuciu wolności człowieka w ogóle. Pokazuje też konsekwencje chęci wyzwolenia się. Zahra mimo tego, iż usilnie stara się zapomnieć o swojej przeszłości, ta do niej wraca niejednokrotnie w brutalny sposób, między innymi niosąc wieści o matce, która, choć chciała się wyzwolić spod rządów męża-despoty, oszalała po jego śmierci.

„Święta noc” jest napisana niesamowitym, płynnym i pięknym językiem. Wprowadza nastrój, który kojarzy się z „Baśniami tysiąca i jednej nocy”. W ten bajkowy sposób są opisane jednak wydarzenia smutne, przejmujące, wręcz tragiczne. Bohaterka, mimo czasowej idylli, którą odnajduje u Krępej i Konsula, musi ponownie stanąć twarzą w twarz z brutalnym życiem. Jest w książce fragment, który szczególnie zapadł mi w pamięć i trudno mi się go pozbyć z myśli, ukazujący zemstę sióstr Zahry za to, że je opuściła. Wcześniej pojawia się też postać wuja, kto wie, czy nie jednej z ważniejszych postaci w tej książce. A to dlatego, że według mnie scena z jego udziałem jest momentem kulminacyjnym „Świętej nocy”, otwierającym jednak drzwi do więzienia.

Jak znaleźć wolność w zniewoleniu? O tym jest ta książka.

Maria Budek

Broniłam się przed lekturą tej książki. Powód był dość oczywisty – nie zapoznałam się z treścią pierwszej części, czyli „Dziecka piasku”. Szybko jednak zrozumiałam, że niepotrzebnie.

Zahra to kobieta wyzwolona. Zostaje oswobodzona z duszącej atmosfery w rodzinie przez swojego umierającego ojca, widzącego w niej swojego syna, którego nigdy nie miał. Nie musi już udawać...

Tak książka to dotyk magii, mocy, elan vital… "Święta noc" opisuje dalsze losy bohaterki "Dziecka piasku", ujmuje czułością, poetyką, emocjami, rytmem opowieści. Mnie zauroczyła.

Jak daleko jest od przekleństwa do błogosławieństwa? Co jest granicą między jawą a snem, między życiem i śmiercią, nocą i dniem? Przez ile bram należy przejść, by się tego dowiedzieć? Kim jest kobieta, a kim jest mężczyzna? I dokąd wiedzie Noc Przeznaczenia? Czy można uniknąć nieuniknionego? Losy Ahmeda/Zahry prowadzą przez szereg pytań, na które nie da się jednoznacznie odpowiedzieć. Gdziekolwiek istnieje prawda - na pewno nie znajduje się ona w osądach i mniemaniach, a w doświadczeniu.

Smutna, tragiczna, piękna i święta jest historia Ahmeda/Zahry. Oto wybaczyła ona umierającemu ojcu los, jaki jej zgotował, każąc ukrywać kobiecość pod męskim sztafażem, ze względu na dobro imienia rodziny. Ucieka od historii, którą niesie. Ale ta historia zatacza koło i zostaje przypieczętowana śmiercią. Nim jednak koło się zamknie, Zahra odwiedzi miejsca, które nie istnieją i doświadczy sytuacji, które nie powinny mieć miejsca. Spotka ślepą miłość i ślepą zazdrość. Trafi do więzienia… i znowu jej los zatoczy koło.

Piękna to książka, pisana niesamowitym językiem. Dotyk magii tak mocno zakorzenionej w rzeczywistym świecie.
Polecam.


| Ma
Tahar Ben Jelloun, Święta noc, Wydawnictwo Karakter, Kraków 2014

Tak książka to dotyk magii, mocy, elan vital… "Święta noc" opisuje dalsze losy bohaterki "Dziecka piasku", ujmuje czułością, poetyką, emocjami, rytmem opowieści. Mnie zauroczyła.

Jak daleko jest od przekleństwa do błogosławieństwa? Co jest granicą między jawą a snem, między życiem i śmiercią, nocą i dniem? Przez ile bram należy przejść, by się tego dowiedzieć? Kim jest...

Teraz jesteś wolna. Odejdź z tego przeklętego domu, wybierz się w podróż, żyj! […] Zapomnij i ciesz się życiem. Zapomnij o tym mieście… Tej nocy zrozumiałem, że twój los będzie lepszy od losu wszystkich kobiet w tym kraju. Jestem przytomny, niczego nie wymyślam. Widzę twoją twarz w aureoli przejasnego światła. Dopiero się urodziłaś, tej nocy, dwudziestego siódmego… Jesteś kobietą… Pozwól by prowadziło cię twoje piękno. [s. 31]

„Święta noc” zaczyna się tam, gdzie skończyło się „Dziecko piasku”: młoda kobieta, z woli ojca dorastająca w męskim przebraniu, może wreszcie przestać udawać i zacząć żyć w zgodzie z naturą, czyli swoją płcią. Po wyjściu prawdy na jaw musi odejść z domu, ponieważ zbyt mocno naraziła się siostrom, którym nigdy nie było dane żyć w tak dobrych warunkach jak ich niby-bratu, oraz wydziedziczonym stryjom.

Powieść Jellouna dotyczy przede wszystkim kobiet i wolności, niemniej w tle pojawia się jeszcze jeden bohater: słowo. Czasem przybiera formę opowieści snutych przez bajarzy, czasem alternatywnych życiorysów wymyślanych przez więźniarki dla poprawy samopoczucia. Jest również słowo, które pozostaje jedynym pomostem łączącym niewidomego z widzącymi lub więźnia z osobami żyjącymi na wolności. Słowa znajdą się także w niezwykłym magazynie ze snu jednego z bohaterów, próbującego sił w literaturze. I na koniec słowa, które mają moc destrukcyjną i potrafią zniszczyć człowieka.

„Święta noc” ma w sobie wiele z arabskich baśni, można ją czytać także jak wyrafinowaną przypowieść. Urzekła mnie orientalna sceneria i wyszukana symbolika, jednak najbardziej ujęła mnie głęboka empatia autora. Jelloun dobrze rozumie trudne położenie kobiet muzułmańskich i potrafi o nim mówić: bez krzyku i lamentów, raczej ściszonym i opanowanym głosem. Magiczna książka.

http://czytankianki.blogspot.com/2014/05/swieta-noc.html

Teraz jesteś wolna. Odejdź z tego przeklętego domu, wybierz się w podróż, żyj! […] Zapomnij i ciesz się życiem. Zapomnij o tym mieście… Tej nocy zrozumiałem, że twój los będzie lepszy od losu wszystkich kobiet w tym kraju. Jestem przytomny, niczego nie wymyślam. Widzę twoją twarz w aureoli przejasnego światła. Dopiero się urodziłaś, tej nocy, dwudziestego siódmego… Jesteś...